Σήμερα έχουμε πανηγύρια και χαρές. Ο Τιπούκειτος απονέμει τιμητικό δίπλωμα για αλόγιστη χρήση εισαγωγικών στον κ. Δ. Π. Δήμα, ανταποκριτή της έξοχης Ελευθεροτυπίας στην Ουάσιγκτον. Το κειμενάκι που ακολουθεί είναι αυτούσια η χτεσινή (3 Μαρ 2008) ανταπόκριση του καλού δημοσιογράφου. Πριν να καταρρεύσει από νευρικό κλονισμό, ο Τιπούκειτος κατάφερε να μετρήσει δεκαπέντε (15) περιπτώσεις εσφαλμένης, άτοπης και παράλογης χρήσης εισαγωγικών. Μόνο σε δύο (2) περιπτώσεις τα εισαγωγικά είναι αποδεκτά και απαραίτητα — εκεί δηλαδή που ο δημοσιογράφος παραθέτει δηλώσεις τρίτων. Για τη χρήση και την κατάχρηση των εισαγωγικών έχω ξαναγράψει εδώ και εδώ: κύριε Δήμα, για ρίχτε καμιά ματιά.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως η Ελευθεροτυπία μετράει τα εισαγωγικά για λέξεις, οπότε αυξάνεται αναλόγως και το κασέ των συντακτών της. Μόνο έτσι εξηγείται αυτή η εισαγωγικομανία! Εισαγωγικό και τάλιρο.
Όπως θα δείτε λίγο πιο κάτω, το κειμενάκι του κ. Δήμα είναι μνημείο λόγου. Προσέξτε, σας παρακαλώ, ιδιαίτερα εκείνο το «προτετελεσμένων γεγονότων». Αμ αφού σε ζαλίζει η καθαρεύουσα, κύριε Δήμα μου, γιατί επιμένεις; Προσέξτε επίσης και τη χρήση του κόμματος: ο κ. Δήμας το βάζει κάθε δύο λέξεις. Δεν αντέχω να μη δώσω ένα δυο παραδείγματα (τα best of the best): «Το «μήνυμα» Καραμανλή [κόμμα] από του βήματος της Βουλής [κόμμα] την περασμένη Παρασκευή [κόμμα] για μια αμοιβαία αποδεκτή σύνθετη γεωγραφική ονομασία [κόμμα] για όλες τις χρήσεις [κόμμα] ήταν «ηχηρό και ξεκάθαρο» [κόμμα] όπως λέγεται [εδώ ξέχασε να βάλει κόμμα] και «εξαιρετικά επίκαιρο» λόγω των διαβουλεύσεων [κόμμα] βέβαια [κόμμα] της Νέας Υόρκης [κόμμα] που έληξαν με αδιέξοδο [κόμμα] αλλά και της σημερινής [κόμμα] μετά την Ουάσιγκτον [κόμμα] επίσκεψης του γ.γ. του ΝΑΤΟ στην Αθήνα.»
Να κι άλλο ένα: «Είχε [κόμμα] δε [κόμμα] ένα βαθύτερο νόημα [κόμμα] κατά τους γνωρίζοντες [κόμμα] γιατί [κόμμα] παρά τις εν τω μεταξύ πιέσεις [κόμμα] ήταν συνεπές [κόμμα] όπως λέγεται [κόμμα] με το «μήνυμα» που έστειλε νωρίτερα στην Ουάσιγκτον ο πρωθυπουργός [κόμμα] μέσω της υπουργού Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη [κόμμα] »
Τώρα λοιπόν ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε. Ορίστε ολόκληρο το αριστούργημα του κ. Δήμα, χωρίς άλλα σχόλια:
«Οταν η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ σκέφτονται μήπως η Ελλάδα σοβαρολογεί
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ
Του Δ. Π. ΔΗΜΑ
Τα «μηνύματα» από τη συνάντηση του προέδρου Μπους με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ Ντε Χόοπ Σέφερ «δεν είναι ενθαρρυντικά» για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, καθ’ όλες τις συγκλίνουσες εκτιμήσεις.
Εν όψει της συνάντησης κορυφής του Βουκουρεστίου, στις αρχές Απριλίου, οι δύο άνδρες φέρεται να διαπίστωσαν πως με τα σημερινά δεδομένα η ανυπαρξία λύσεως μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων δεν θα επιτρέψει στη FYROM να προχωρήσει στις ΝΑΤΟϊκές της φιλοδοξίες.
Παρά ταύτα, τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ θέλουν «πάση θυσία» να καταβληθεί η μέγιστη δυνατή προσπάθεια, μέχρι το Βουκουρέστι, για την άρση ενδεχομένως του αδιεξόδου.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, με κάθε ευκαιρία, καθίσταται σαφές και προς τις δύο πλευρές πως όποιος τα «σπάσει», ταυτόχρονα «θα επωμιστεί και τις ευθύνες».
Η με τον τρόπο αυτό συγκεκαλυμμένη απειλή Αμερικανών και ΝΑΤΟϊκών υποδεικνύει τη «νευρικότητα» των καιρών και το είδος των πιέσεων που σίγουρα θα ασκηθούν καθώς πλησιάζει η σύνοδος του Βουκουρεστίου.
Το «μήνυμα» Καραμανλή, από του βήματος της Βουλής, την περασμένη Παρασκευή, για μια αμοιβαία αποδεκτή σύνθετη γεωγραφική ονομασία, για όλες τις χρήσεις, ήταν «ηχηρό και ξεκάθαρο», όπως λέγεται και «εξαιρετικά επίκαιρο» λόγω των διαβουλεύσεων, βέβαια, της Νέας Υόρκης, που έληξαν με αδιέξοδο, αλλά και της σημερινής, μετά την Ουάσιγκτον, επίσκεψης του γ.γ. του ΝΑΤΟ στην Αθήνα.
Σχετικά με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ο γ.γ. της Συμμαχίας, κατά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Μπους, στο οβάλ γραφείο, ανέφερε πως «τίποτε δεν είναι ακόμη επιβεβαιωμένο», αλλά η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα βρίσκεται στην ατζέντα της συνάντησης κορυφής του Βουκουρεστίου, παρότρυνε, δε, τις ενδιαφερόμενες χώρες «να προχωρήσουν με τις μεταρρυθμίσεις τους».
Από την πλευρά του, ο Αμερικανός πρόεδρος εξέφρασε την «ελπίδα» πως οι χώρες που φιλοδοξούν να ενταχθούν στη Συμμαχία «θα συνεχίσουν να πληρούν το ενταξιακό σχέδιο δράσης και θα περιμένουμε αξιολόγηση της προόδου που έχουν κάνει οι τρεις αυτές χώρες (από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ) πριν ψηφίσουμε για τη διεύρυνση».
Απάντηση στην «κλίκα»
Επιπλέον, το «μήνυμα» Καραμανλή ήταν και απάντηση στην «κλίκα» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η οποία, μέσω του πρέσβη Σπέκχαρντ, στην Αθήνα, προσπάθησε την περασμένη εβδομάδα να «τραβήξει το χαλί» κάτω από τα πόδια της Αθήνας, στο κρίσιμο αυτό σημείο των διαπραγματεύσεων, μέσω «απαράδεκτων νουθεσιών» και κινδυνολογίας.
Είχε, δε, ένα βαθύτερο νόημα, κατά τους γνωρίζοντες, γιατί, παρά τις εν τω μεταξύ πιέσεις, ήταν συνεπές, όπως λέγεται, με το «μήνυμα» που έστειλε νωρίτερα στην Ουάσιγκτον ο πρωθυπουργός, μέσω της υπουργού Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη, η οποία στις συνομιλίες της εδώ φέρεται να κατέγραψε με τη δέουσα ωμότητα πως «η εποχή των πιέσεων στην Ελλάδα έχει παρέλθει και αν θέλετε αποτελέσματα, πρέπει να στραφείτε στα Σκόπια».
Παρά ταύτα, οι Αμερικανοί κινούνται στον δικό τους ρυθμό και, επί τακτικής βάσης, επιμένουν, πέραν της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, στην αύξηση της ελληνικής συμμετοχής στο Αφγανιστάν και στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, θέματα που συζητήθηκαν στο εύρος τους στη συνάντηση Μπους – Σέφερ.
Φαίνεται λοιπόν πως οι Αμερικανοί στήνουν σκηνικό ενδιάμεσης συμφωνίας του ’95, και θα επιχειρήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή να φέρουν προ αδιεξόδου και προτετελεσμένων γεγονότων την Αθήνα.
Στο πλαίσιο αυτό, είχαν ελπίσει πως τα Σκόπια δεν θα παρέμεναν απολύτως αδιάλλακτα στη Νέα Υόρκη και πως θα ‘χαν δεχθεί μια συμβιβαστική σύνθετη ονομασία, για διεθνή χρήση, με επιθετικό προσδιορισμό, γεγονός που θα μετέφερε την πίεση περισσότερο προς την Αθήνα.
Με τα σημερινά δεδομένα, στην Ουάσιγκτον δεν πιστεύεται πως θα καταλήξουν κάπου οι διαπραγματεύσεις μέχρι τη ΝΑΤΟϊκή σύνοδο.
Πιστεύεται, ωστόσο, πως αν οι συνομιλίες μπορούσαν να προχωρήσουν ουσιαστικά, με μια ονομασία που να μην απορρίπτεται από την Ελλάδα, τότε όλο το παιχνίδι θα παιζόταν στο Βουκουρέστι την ημέρα της συνόδου του ΝΑΤΟ.
Εξυπακούεται, συνεπώς, ότι για να προχωρήσει η διεύρυνση, γίνεται πλέον συνείδηση ότι θα πρέπει να βρεθεί λύση, που θα διευκόλυνε την Ελλάδα να συγκατανεύσει στο Βουκουρέστι.»
Ο ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ 
Για μένα το χειρότερο με τα εισαγωγικά είναι όταν τα ακούει κανείς.΄Εχω την εντύπωση οτι η μανία ξεκίνησε απο τηλεστάρ της ιδιωτικής τηλεόρασης, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ένα είδος γλωσσικής ανασφάλειας που χαρακτηρίζει τον προφορικό λόγο πολλών νεοελλήνων θα ήταν ίσως μια εξήγηση για την επανάληψη της φράσης «εντός εισαγωγιγών, βέβαια», μερικές φορές ανα τρεις λέξεις. Στο τέλος αναρωτιέσαι αν ο ομιλητής εννοεί και κάτι απ’ όσα λέει.
Παραρλάμα, καλώς μας ήρθες (και μας θύμισες και τον Βουτυρά!) Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Όπως έγραφε τις προάλλες ο Γιάννης Χάρης, η κατάχρηση των εισαγωγικών είναι σύμπτωμα προχειρογραφίας: αντί να κάνουμε τον κόπο να βρούμε τη σωστή λέξη, βάζουμε μια παραπλήσια και κοτσάρουμε και εισαγωγικά φαρδιά-πλατιά, νομίζοντας έτσι πως ξεμπερδέψαμε. Αντίστοιχο σύμπτωμα προχειρολογίας στον προφορικό λόγο είναι, νομίζω, και η κατάχρηση της φράσης «εντός εισαγωγικών βέβαια», που επισημαίνεις. Ως γνωστόν, για τον προφορικό λόγο υπάρχουν και τα «air quotes», που λένε οι Αμερικάνοι: ξέρεις, η χειρονομία εκείνη με τον δείκτη και τον μέσο των δύο χεριών που μιμείται το σχήμα των εισαγωγικών (ή των inverted commas, μια και μιλάμε για αγγλοσαξονικές συνήθειες).
Ναι, θυμίζει Βουτυρά στους…μυημένους. Για τους περισσότερους είναι απλώς το όνομα μιας μπουάτ, όπως και το δικό σου ψευδώνυμο άλλωστε…άντε για τους συνομήλικούς σου το βιβλιοπωλείο.(τους Βυζαντινούς θα σκεφτόμαστε τώρα;)
Παραρλάμα, για να ξέρεις τον «Τιπούκειτο», το βιβλιοπωλείο του Βασιλείου, μάλλον της Φιλοσοφικής Αθηνών θα είσαι κι εσύ… I sympathize.
Και δεν θέλω κακεντρεχή σχολιάκια για την ηλικία μου, Παραρλάμα: όποιος έχει ακούσει, έστω, τη λέξη μπουάτ είναι σίγουρα πάνω από τριάντα! :-))
Τιπούκειτε εγώ σε συμπάθησα, επειδή δηλώνεις κλασικός φιλόλογος και μεταφράζεις και Κάτουλλο και είσαι κι απ’ τη Ν.Ιωνία.Αλλά είμαι της αντίπαλης σχολής αυτής με τη δημοτικιστική παράδοση και τελείωσα το κλασικό πριν καν πας σχολείο! Χαίρομαι πολύ που του ξέφυγες του Αθηναίου γλωσσαμύντορα και άσπονδου εχθρού μας, αυτόν του κηρωτού!
Παραρλάμα, είναι αλήθεια ότι ο απογαλακτισμός από τον Εθνικό μας Γλωσσολόγο ήταν δύσκολος (μου πήρε γύρω στα πέντε λεπτά), αλλά τα κατάφερα!
Αν είσαι ΚΑΙ κλασική/-ός φιλόλογος ΚΑΙ από τη Νέα Ιωνία (του Βόλου, όχι της Αθήνας), τότε ήταν της μοίρας μας γραφτό και ίσως πρέπει να παντρευτούμε, παρά την τεράστια διαφορά ηλικίας. :-)) Βέβαια, τελειώσαμε αντίπαλες σχολές, αλλά κι εγώ αν είχα μυαλό τότε που μ’ έστελνε η μάνα μου πανεπιστήμιο, στη Θεσσαλονίκη θα πήγαινα. Στερνή μου γνώση.
Διαπιστώνω πάντως ότι το έχεις ξεψειρίσει το μπλογκάκι μου. Ευχαριστώ ειλικρινώς για την τιμή και συγχαρητήρια για την υπομονή σου!
Τιπούκειτε, σου πρόσθεσα ένα σχολιάκι στον καρμίρη.
@Παραρλάμα: θερμές ευχαριστίες! Έβαλα κι εγώ στα σχόλια κάτι που μοιάζει με απάντηση.
Τιπούκειτε, τις προάλλες που έγραψα εκείνο το σχόλιο, στην πρεμούρα μου να ορμήσω στο θέμα, παράλειψα να σε συγχαρώ για τον πετυχημένο τίτλο-απάντηση στον Κούρτοβικ, να χαιρετήσω και να πω μια καλή κουβέντα τέλος πάντων.
Επανορθώνω τώρα, που βρήκα λίγο χρόνο και διάθεση. Έβαλα μάλιστα κι ένα σχόλιο στα απέθαντα εισαγωγικά (και μια άσχετη πληροφορία στις μπάσταρδες γλώσσες).
Νάσαι καλά.
Μελέαγρε: no apologies! Η καλή σου θέληση είναι προφανής και εν πάση περιπτώσει θεωρείται δεδομένη. Σε ευχαριστώ για τα επιπρόσθετα σχόλια, στα οποία έχω απαντήσει (συντομότατα). Τώρα που βρήκες το φτωχικό μας, ρίχνε πού και πού καμιά ματιά, μήπως έχει φως!
LOL! Πράγματι, ο Δήμας κάνει κατάχρηση τόσο στα εισαγωγικά, όσο και τα κόμματα, και πράγματι, στο ένα σημείο που χρειαζόταν κόμμα, δεν υπήρχε. Συμφωνώ επίσης ότι πολύ συχνά, «αντί να κάνουμε τον κόπο να βρούμε τη σωστή λέξη, βάζουμε μια παραπλήσια και κοτσάρουμε και εισαγωγικά φαρδιά-πλατιά, νομίζοντας έτσι πως ξεμπερδέψαμε», έχω όμως να επισημάνω πως ενώ αυτό είναι κατακριτέο για ένα άρθρο σε εφημερίδα, δεν είναι κατακριτέο στον πρόχειρο γραπτό λόγο, ούτε στον προφορικό λόγο, για χάρη του οποίου οι αμερικάνοι εφηύραν τα εξαιρετικά χρήσιμα «air quotes», η ύπαρξη των οποίων καλύπτει μία σαφή και εύλογη ανάγκη.