1. Βιβάλντι, Κοντσέρτο για μαντολίνο σε ντο ματζόρε (RV425):
2. Η ελπίδα (Xατικβά), εθνικός ύμνος του Ισραήλ:
3. La petite fille de la mer του Βαγγέλη Παπαθανασίου:
12 Σεπτεμβρίου, 2008 από Νέος Τιπούκειτος
1. Βιβάλντι, Κοντσέρτο για μαντολίνο σε ντο ματζόρε (RV425):
2. Η ελπίδα (Xατικβά), εθνικός ύμνος του Ισραήλ:
3. La petite fille de la mer του Βαγγέλη Παπαθανασίου:
Ο εθνικός ύμνος του Ισραήλ είναι αόριστα κλεμμένος από τον Μολδάβα του Σμέτανα.
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: ‘σμέτανα’ στα Τσέχικα σημαίνει ‘κρέμα’. Ο εθνικός τους συνθέτης αναγράφεται επάνω στα γαλατάκια που σου φέρνουν μαζί με τον καφέ.
Ο εθνικός ύμνος του Ισραήλ μου κόλλησε πριν ενάμισυ χρόνο, ακριβώς επειδή έμοιαζε με μια πιο μινόρε εκδοχή του ‘Μολδάβα’ του Μπ. Σμέτανα. Δε μου ξεκόλλησε ποτέ.
Δυστυχώς είχα την ατυχία να πρωτοακούσω το ‘HaTikva’ σε μια ασ’τα-βρασ’τα εκτέλεση με τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, οπότε ο ύμνος μού έχει μείνει περισσότερο σαν κουσούρι παρά σαν αυτό που οι βορειοαμερικάνοι λένε ‘earworm’.
Για να καταλάβεις για τι εκτέλεση μιλάμε, στο τέλος (εκεί που ο ύμνος λέει ‘eretz Tzion b-Yirushalayim’), η Μπάρμπαρα το κάνει μια σκουξιάρικη κορώνα: ‘b-Yirushaaaaaaaaaaaalayim’.
Ώπα, ώπα: να το!!!
Άραγε τι άλλο μάς περιμένει; Ο Ύμνος στην Ελευθερία από Νάνα;
Επί το συμφωνικότερον εδώ, με καλαίσθητη διακόσμηση.
Άντε, καλό ΣΚ!
«Άραγε τι άλλο μας περιμένει;«
Η εκδίκηση της γυφτιάς εδώ
(κάτι δεν πάει καλά με τα links που παρέθεσες)
@elias: Τον Μολδάβα του Σμέτανα τον ανακάλυψα φοιτητής (πριν από 125 χρόνια), έφαγα κόλλημα και από τότε πρέπει να τον έχω ακούσει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φορές. Το περίεργο είναι ότι, όταν ανακάλυψα τη Χατικβά, δεν μου πήγε καθόλου το μυαλό στον Μολδάβα: ένας συνάδελφος μου υπέδειξε την ομοιότητα. Δεν είναι απίθανο να πρόκειται για διασκευή, αν και νομίζω ότι η ομοιότητα περιορίζεται στις εισαγωγικές νότες.
@sraosha: Η Μπάρμπαρα ήταν όλα τα λεφτά. Σκέτη φρίκη. Άσε που ψάχνοντας στο Γιουτιούμπ ανακάλυψα και σκηνή από συναυλία της Μπ. όπου μιλάει στο τηλέφωνο με την (μπρρρ) Γκόλντα Μέιρ. Απροπό, ο υποφαινόμενος ανακάλυψε τη Χατικβά βλέποντας το Munich του Σπίλμπεργκ. Στην αρχή μάλιστα νόμισα, το ζώον, ότι η μουσική ήταν του Τζον Ουίλιαμς.
@elias: Τον Μολδάβα του Σμέτανα τον ανακάλυψα φοιτητής (πριν από 125 χρόνια), έφαγα κόλλημα και από τότε πρέπει να τον έχω ακούσει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φορές. Το περίεργο είναι ότι, όταν ανακάλυψα τη Χατικβά, δεν μου πήγε καθόλου το μυαλό στον Μολδάβα: ένας συνάδελφος μου υπέδειξε την ομοιότητα. Δεν είναι απίθανο να πρόκειται για διασκευή, αν και νομίζω ότι η ομοιότητα περιορίζεται στις εισαγωγικές νότες.
@sraosha: Η Μπάρμπαρα ήταν όλα τα λεφτά. Σκέτη φρίκη. Άσε που ψάχνοντας στο Γιουτιούμπ ανακάλυψα και σκηνή από συναυλία της Μπ. όπου μιλάει στο τηλέφωνο με την (μπρρρ) Γκόλντα Μέιρ. Απροπό, ο υποφαινόμενος ανακάλυψε τη Χατικβά βλέποντας το Munich του Σπίλμπεργκ. Στην αρχή μάλιστα νόμισα, το ζώον, ότι η μουσική ήταν του Τζον Ουίλιαμς.
@sraosha: Το γιουτουμπάκι με τη Χατικβά και το Τελ Αβίβ μπάι νάιτ επίσης αξιοσημείωτο. Διαπίστωσα ότι, από ψηλά, η Χάιφα είναι φτυστή η Λεμεσός. Κύπρος – Ισραήλ συμμαχία (στο κακό γούστο);
@elias και εκδίκηση της γυφτιάς: Απίστευτη καφρίλα η τζίπσι εκτέλεση! Κάτι το ωραίον.
Το «ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αφτιά» σε μινόρε δεν σας κάνει;
Απόστολος -cello.