Αν έχετε εφτάμισι λεπτά καιρό και δεν ξέρετε τι να τα κάνετε, σας προτείνω το παρακάτω μικρομηκάκι του Ορέστη Λάμπρου, παραγωγής 2006.
Εκτυλίσσεται στη Λευκωσία και έχει για κεντρικό πρόσωπο έναν ανώνυμο αγαθούλη γεράκο που οργώνει την πόλη με τα πόδια –σε ένα προκαθορισμένο, εννοείς, δρομολόγιο. Επισκέπτεται, λογουχάρη, το θρυλικό σαντουιτσάδικο του Γιαπανά, ένα αγνώστου ταυτότητος καφενείο όπου του σερβίρουν μπίρα, και βέβαια τον ιππόδρομο ή, καταπώς λεν οι κουμαρτζήδες ντόπιοι, τους αππάρους (εκ του ιππάρια, για να πούμε και το γλωσσολογικό μας).
Αυτό που βρίσκω πολύ πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ο γεράκος δεν μοστράρει ούτε για υπαρξιστής ούτε για ξεμεινεμένος χίπης ούτε για τίποτα τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα: τρωγοπίνει χαρούμενα, περηφανεύεται που τα ριάλλια του είναι μπόλικα (μας τα δείχνει κιόλας), πληρώνει μέχρι δεκάρας τον λογαριασμό που έκανε (αν και κάποτε δέχεται ευχαρίστως κεράσματα), παίζει στον ιππόδρομο και χάνει, αλλά δεν πειράζει. Είναι, στ’ αλήθεια, αυτό που λέει ο εμπνευσμένος τίτλος της ταινίας: urban nomad, νομάδας της πόλης. Μόνον όταν νυχτώσει πια αποφασίζει να το κόψει για το σπίτι του, και μάλιστα με τα πόδια (πάω έσσω μου παρπατητός, λέει στην τελευταία σκηνή της ταινίας).
Σας προειδοποιώ ότι ο πρωταγωνιστής (α) έχει κακή άρθρωση και (β) μιλάει εξτρίμ κυπριακά. Ευτυχώς, η ταινία έχει αγγλικούς υποτίτλους (ακριβείς, όσο μπορώ να δω)! Παρακολουθήστε την, αν αγαπάτε, και πείτε μου τι νομίζετε.
Ο ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ 