Εδώ και κάμποσο καιρό κυκλοφορεί στο Δίκτυο ένα σατιρικό εξάστιχο που καταχεριάζει τον Μπερλουσκόνι. Αποδίδεται στον ηθοποιό Ρομπέρτο Μπενίνι, γνωστό σατιριστή και πολέμιο του Μπερλουσκόνι, αλλά δεν μπόρεσα να εξακριβώσω την πατρότητά του. Δεν έχει όμως σημασία. Παραθέτω καταρχάς το ποιηματάκι, κι έπειτα τα καρυκεύματα:
Se quella notte, per divin consiglio,
la Donna Rosa, concependo Silvio,
avesse dato a un uomo di Milano
invece della topa il deretano
l’avrebbe preso in culo quella sera
sol Donna Rosa e non l’Italia intera
Στη συνέχεια, δίνω δύο εξαιρετικές μεταφράσεις του στιχουργήματος, διά χειρός Νίκου Σαραντάκου (δείτε και τα σχόλια). Και στις δύο ομοιοκαταληκτούν οι δύο τελευταίοι στίχοι. Στην πρώτη, οι τέσσερεις πρώτοι στίχτοι έχουν πλεχτή ρίμα (αβαβ), ενώ στη δεύτερη σταυρωτή (αββα). Χαρείτε τες:
Πρώτη παραλλαγή
Τη νύχτα που έμελλε τον Σίλβιο να πιάσει
η Ντόνα Ρόζα, αν ο καλός Θεός είχε σφυρίξει
στ’ αφτί του άντρα της ν’ αλλάξει στάση
και από πίσω, αντί για μπρος, να την πηδήξει,
θα είχε γαμηθεί απ’ τον κώλο η ντονα Ροζαλία
αλλά θα την εγλύτωνε η υπόλοιπη Ιταλία!
Δεύτερη παραλλαγή
Τη νύχτα που’ πιασε τον Σίλβιο η Ντόνα Ρόζα
αν ήθελε ο καλός Θεός να τη φωτίσει
στον άντρα της τη μπροστινή τη δίοδο να κλείσει
και στο κρεβάτι μπρούμυτα να πάρει πόζα
θα είχε μεν η ντόνα Ρόζα γαμηθεί απ’ τον κώλο
αλλά θα την εγλύτωνε το έθνος όλο!
Το εξάστιχο μού άρεσε, και το έστειλα με ιμέιλ σε μερικούς συναδέλφους. Ένας απ’ αυτούς με προκάλεσε να το μεταγράψω σε αριστοφανικούς ιάμβους. Ιδού το αποτέλεσμα, διά χειρός Τιπουκείτου:
«Αριστοφάνης»
Εἴθ’ ὤφελε μὲν ᾗ νυκτί γ’ ἡ μήτηρ τὸν ἄνδρ’
ἐκύσαθ’, ὃς τῶν Ἰταλῶν νῦν προστατεῖ,
τὸν πρωκτὸν ἀλλὰ μὴ τὸν κύσθον τῷ Σκύθῃ
σὺν θεῷ παραδοῦναι· καὶ γὰρ οὐκ ἂν Ἰταλοὶ
ἁπαξάπαντες πρωκτοπεντετηρίδ’ ἂν
ἤλγουν, ἐπυγίσθη δ’ ἂν ἡ μήτηρ μόνη.
Με τη σειρά μου κι εγώ προκάλεσα τον (λατινιστή) συνάδελφο να διασκευάσει το ποίημα σε επίγραμμα κατά τον τρόπο του Μαρτιάλη. Ιδού το αποτέλεσμα:
«Μαρτιάλης»
Nocte tibi, Rosa, qua conceptus Silvius ille est,
Ausonium imperio qui genus omne tenet,
o utinam licitum tibi diuum noscere mentem,
concessum o utinam scire futura foret!
nam, Rosa, sic uentrem praecludere certa fuisses
teque inter clunes cogere inire uirum;
pedicata fores tunc sola, ac compatriotas
illaesis sineres uiuere podicibus.
Επειδή η διαστροφή δεν πάει στα βουνά, τρίτος άριστος συνάδελφος προσφέρθηκε να μεταφέρει το μπενίνειο στιχούργημα σε άψογους δακτυλικούς εξαμέτρους (με ελαφρώς ελληνιστικό άρωμα):
Ἄνδρ’ Ἰταλόν μοι ἄειδε, πολύστονον, ὃς μάλα πολλά
πλάγχθη, ἐπεὶ Ῥόζης πτολίεθρον ἔπερσεν ὁ φύσας,
Σίλβιον ὑβριστήν, ολοόφρονα παρθενοπίπην,
ἀμφὶ πύλῃ γλαφυρῇ, σπέος οὐκ ἀθερίζων πυγαῖον·
άλλ’ ὡς οὐλομένη κατέκλεισ’ ἄλοχος ταλασίφρων,
λαὸν ἁγαυὸν ἄνυσσε πυγίζων τηλόθ’ ἐόντα.
Προχωρούμε σε δημώδεις διασκευές. Η εκλεκτή αναγνώστρια Μαρία μού έστειλε στα σχόλια την ακόλουθη έξοχη μεταγραφή, που τραγουδιέται στη μελωδία της Σαμιώτισσας:
«Σαμιώτισσα» («Δημώδες»)
Ροζέλα μου, Ροζέλα μου, γιατί να μην το κάνεις
όχι από κει που κατουράς, Ροζέλα μου, αλλά από κει που κλάνεις;
Όταν στο μάγκα κάθισες απ’ το Μεδιολάνι
δε θα ’πιανες το Σίλβιο, Ροζέλα μου, ετούτο το τσογλάνι.
Τον κώλο σου θα ξέσκιζε έτσι για ποικιλία,
μα δε θα γάμαγε ποτέ, Ροζέλα μου, όλη την Ιταλία
Ακόμη μια δημώδη παραλλαγή μάς έστειλε ο Σκύλος της Βάλια Κάλντα, που κάθησε και σκάρωσε μαντινάδα, με τις ρίμες της, με τα τσακίσματά της, με τα όλα της:
Την ώρα που το έκαμνε του Σίλβιο η μάνα…
–έλα-έλα, του Σίλβιο η μάνα!–
Ο Δίας να την έσωζε, μην κάνει την κοτσάνα…
–έλα-έλα, μην κάνει την κοτσάνα!–
Κι εκείνη να σκεφτότανε «Μα τι πάω να κάνω;»
–έλα-έλα, «μα τι πάω να κάνω;»–
Κι άλλη πλευρά να γύριζε στο μάγκα ‘π’ το Μιλάνο!
–έλα-έλα, στο μάγκα ‘π’ το Μιλάνο!–
Για λίγο θα την πόναγε, όπως πονούνε όλοι…
–έλα-έλα, όπως πονούνε όλοι!–
Αλλά θα τηνε γλίτωνε η Ιταλία όλη!
–έλα-έλα, η Ιταλία όλη!–
Σε τρόπο κυπριακού τσιαττιστού (μαντινάδας, ας πούμε) είναι η παραλλαγή που μου έπεψε ο κουμπάρος ο Φιρφιρής –– τζιαι εν τζιαι πολλά καλή. Έ τη:
Την νύχταν π’ αγκαστρώθηκεν, τον Σίλβιον η Ρόζα,
ο νούς της δεν το έκοψεν, να πει να αλλάξει πόζαν.
Τζι αντί στα τέσσερα χαμαί, τον κώλο να στρουμπώσει,
που πίσω να τον έτρωεν, η χώρα να γλυτώσει
Ένα ακόμα δημώδες, ηπειρώτικο αυτή τη φορά, είχε την καλοσύνη να στείλει ο Λευτέρης-Δικαίος. Τραγουδιέται στον σκοπό του γνωστού δημώδους «Γιάννη μου, το μαντίλι σου»:
«Ηπειρώτικο»
Ντόνα μου, το, Ντόνα μου, το, άιντε,
Ντόνα μου, το κωλάκι σου, έλα,
τι το ‘χες σφαλισμένο, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
τι το ‘χες σφαλισμένο, βρε καλή κοπέλα μου;
Και λέρωσε, και λέρωσε, άιντε,
και λέρωσε από μπροστά, έλα,
ο έρμος σου ο κύρης, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
ο έρμος σου ο κύρης, βρε καλή κοπέλα μου.
Πέντε λεπτά, πέντε λεπτά, άιντε,
πέντε λεπτά αν πόναγες, έλα,
θα γλύτων’ η Ιταλία, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
θα γλύτων’ η Ιταλία, βρε καλή κοπέλα μου.
Τα δημώδη έχουνε πέραση, και ο Γιώργος Ρ. έστειλε την κάτωθι παρωδία κλέφτικου τραγουδιού:
«Κλέφτικο»
ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ
Βόγκοι βαριοί γρικήθηκαν και στεναγμοί αντηχούνε.
Μη και σε πένθος αντηχούν, μην σε καμιά κηδεία;
Ουδέ σε πένθος αντηχούν, ουδέ και σε κηδεία:
η Ρόζα ελιμπίστηκε ψωλάρα Μιλανέζου.
Κι ο πουτσαράς την πλάκωσε, παντού να την ταπώσει.
-Ρόζα μου, ρίξου μπρούμυτα για τούρλωσε τον κώλο,
γιατί αν σε πάρει απ’ εμπρός, αν στο μουνί σου χύσει,
ο Σίλβιος θα γεννηθεί όλους να μας γαμήσει.
Μα αυτή πάνω στην καύλα της και την πολλή λαγνεία,
αλίμονο δεν άκουσε τη μαύρη προφητεία.
– Εγώ είμαι η Ρόζα φώναξε, Καθολική από κούνια,
δεν θα τον πάρω στον πρωκτό για σας παλιοκουμούνια.
Κι έτσι αυτή απαρνήθηκε του κώλου τη μαγεία,
και γάμησεν ο γιόκας της όλη η Ιταλία.
Μια και αρχίσαμε τα δημώδη, ας πιάσουμε και κάτι δημοτικοφανές. Πώς θα διασκεύαζε τα στιχάκια του Μπενίνι ο Χορτάτζης; Για να δυσκολέψουμε κι άλλο τα πράματα, ας υποθέσουμε ότι ο μέγας Κρητίκαρος ήθελε να γράψει τερτσίνες κι όχι δεκαπεντασύλλαβους. Ορίστε μια δοκιμή, πάλι διά χειρός Τιπουκείτου:
«Χορτάτζης»
Τη νύχτα που η Ροζέλα εγκαστρωνότουν,
τον πίβουλο το Σίλβιο να γεννήσει,
θελά ’σται πλια καλλιά να ετρουλλωνότουν
ο κώλος τση, κιας τούτον να γαμήσει
τ’ αγαφτικού πιδέξα η τζερδέλλα.
Κι ετσά ‘τον βρουλλισμένη να γλακήσει
όχι η Ιταλία, μονάχας η Ροζέλα.
Επειδή όμως η κρητική Αναγέννηση ίσως να μην είναι για όλα τα γούστα, ας πιάσουμε κάτι πιο ρομαντικό, πιο παρνασσικό ίσως. Λίγη μελαγχολία, λίγο σούρουπο, λίγο μούχρωμα — να συγκινηθούν και οι ευαίσθητες ψυχές, βρε αδερφέ…
«Μαβίλης», Λίθοι (πλίνθοι, κέραμοι)
Καλότυχη ἡ Ροζέλα, ἂ λησμονήσει
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς, ποὺ τέτοιο βράδυ
ὁ Μιλανέζος μέσα στὸ σκοτάδι
τῆς πέταξε τὰ μάτια ἀπ’ τὸ γαμήσι!
Τέτοιαν ὥρα τῆς ἔκραζε ν’ ἀφήσει
τὶς κόνξες, καὶ τὸν χύστο της πηγάδι
ν’ ἀνοίξει. Ἂς τοῦ κοβόταν τὸ ρημάδι,
προτοῦ ὁ Σινιὸρ νὰ τῆς τὸν ἀκουμπήσει!
Ἤ, ἔστω, ἂς τοῦ γύριζε τὰ νῶτα,
νὰ τῆς τὸν χώσει ἀπ’ τὴν πόρτα ὑπηρεσίας:
δὲν θα γκαστρώνονταν τὸν Σίλβιο, ἡ κότα!
Μετὰ ἀπὸ τέτοια νύχτα ἀκολασίας
ὁ πάτος τῆς Ροζίτας θὰ βογγοῦσε,
μὰ ξεσκισμένη ἡ Ἰταλία δὲν θὰ ζοῦσε.
Ας αφήσουμε προς το παρόν τα ανοσιουργήματα του Τιπούκειτου και ας επιστρέψουμε σιγά σιγά στη σύγχρονη ποίηση. Η melen, που καθώς φαίνεται είναι κυκλαδίτισσα και όχι πρεβεζιάνα, διασκεύασε λαμπρά το ποίημα του Καρυωτάκη Αισιοδοξία. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικότατο (προσέξτε ιδιαίτερα τον τολμηρό διασκελισμό στο τελευταίο δίστιχο της πρώτης στροφής):
«Καρυωτάκης»
Αισιοδοξία
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο του Σίλβιου καιρού.
Ας υποθέσουμε πως έμελλε να χάσει
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
εκείνου, η Ρόζα, την παρθενία του πισινού
της, ο Μιλανέζος να την είχε διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως ήμαστε εκειπέρα:
η Ρόζα τούρλωνε τα οπίσθια με χαρά,
ενώ το σπέρμα του μελλοντικού πατέρα
για πάντα χάνονταν στον κώλο της βαθειά.
Για να γλιτώσει όλη η Ιταλία τελικά
από του γιου της του παλλικαρά τη λέρα.
Η φίλτατη Βίκυ Π μού έστειλε την ακόλουθη εξαιρετική παρωδία της Δημουλά:
«Δημουλά»
Ο Σίλβιο
Πρόσωπο ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού, γένους αρσενικού
Η Ντόνα Ρόζα
Πρόσωπο αδιάφορο, πολύ αδιάφορο
Στην αρχή αδιάφορο και μετά πλάι στον Σίλβιο ενδιαφέρον
Ενδιαφέρον από δω και πέρα
Ο κώλος
Κύριο όνομα των ερωτικών πράξεων
Ενικού αριθμού και άκλιτο.
Ο κώλος, ο κώλος, ο κώλος
Η νύχτα
Όνομα ουσιαστικόν
Γένους θηλυκού ενικός αριθμός
Εκείνη η νύχτα
Νύχτα ουσιαστική, πολύ ουσιαστική
Η νύχτα που η Ρόζα τον κώλο της στον Μιλανέζο δεν έδωσε
Ιταλία
Χώρα της Μεσογείου
Ενικός αριθμός
Οι νύχτες
πληθυντικός αριθμός
Οι νύχτες της Ιταλίας από δω και πέρα…
Προφανής στόχος παρωδίας θα έπρεπε να είναι το τραγούδι «Ρόζα» του Α. Αλκαίου, που μελοποίησε ο Μικρούτσικος και τραγούδησε ο Μητροπάνος. Θα έπρεπε, λέω, αλλά κανένας δεν το σκέφτηκε μέχρι τις 18 Ιουλίου, οπότε και ενέσκηψε δριμύς ο «ντρέπομαι», που μου έστειλε το εξής αριστούργημα:
«Άλκης Αλκαίος, Ρόζα»
Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα καυλωμένο
αν αρνηθείς στον κώλο σου να μπαίνω
θα την πληρώνουν μια ζωή οι Ιταλοί
Εξόχως προχωρημένο είναι το στιχούργημα που μου έστειλε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και παρωδεί το ύφος τού (αν έχετε ιερό και όσιο!) Τ. Σ. Έλιοτ, και μάλιστα κατά τον τρόπο των μεταφράσεων του Σεφέρη! Απολαύστε το:
«T. S. Eliot»
Της Ρόζας ο κωλος είναι ο πιο σκληρός. Αρνούμενος
Το πέος του νόμιμου συζύγού της έστω, αποστρεφόμενος
Την πρωκτική πράξη, ή συνουσία, στην ουσία
Δίνοντας στο μουνί της μόνο ηδονή περίτεχνη κεφαλαριού
Μιλανέζικου, παλαιϊκού, στριφτού σαν κέρατο ιταλικό.
Τη χώρα όλη όμως έμελε να σκίσει ο σπόρος του αναβάτη
Όπως αργότερα καβάλα στο φεγγαρόφωτο του Μεδιολάνου
Στις πέτρες για το καφενείο του γέρο Γουστάβου αντηχεί
(κι οι μοίρες άκουγαν και πια ο γιος ο γκρεμιστής έχει σταλεί)
Την αηδία του: “Μα να μη δίνει κώλο η ίδια μου η γυναίκα!”
Άσιλα εντεψίζικα για προχωρημένους, μπρε! Όσοι πάσχετε από φιλολογικές διαστροφές κι έχετε καιρό να χάσετε, μπορείτε να μεταγράψετε το μπενίνειον κατά τον τρόπο του αγαπημένου σας ποιητή (Έλληνα ή βάρβαρου, σύγχρονου ή αρχαίου) και να μου το στείλετε για δημοσίευση.
Κατά τον τρόπο του αγαπημένου μας ποιητή; Πολλά ζητάς κουμπάρε Νεοτιπού!
Πάρε όμως δύο παραλλαγές στο ίδιο θέμα:
Τη νύχτα που έμελλε τον Σίλβιο να πιάσει
η Ντόνα Ρόζα, αν ο καλός Θεός είχε σφυρίξει
στ’ αφτί του άντρα της ν’ αλλάξει στάση
και από πίσω, αντί για μπρος, να την πηδήξει,
θα είχε γαμηθεί απ’ τον κώλο η ντονα Ροζαλία
αλλά θα την εγλύτωνε η υπόλοιπη Ιταλία!
ή
Τη νύχτα που’ πιασε τον Σίλβιο η Ντόνα Ρόζα
αν ήθελε ο καλός Θεός να τη φωτίσει
στον άντρα της τη μπροστινή τη δίοδο να κλείσει
και στο κρεβάτι μπρούμυτα να πάρει πόζα
θα είχε μεν η ντόνα Ρόζα γαμηθεί απ’ τον κώλο
αλλά θα την εγλύτωνε το έθνος όλο!
Νίκο μάστορα, ευχαριστώ πολύ! Εξαιρετικές και οι δύο μεταφράσεις: τις προβίβασα στο ποστ. 🙂
άσχετο:
Κι έλεγα θα γλιτώναμε όλοι απ΄το μαμήσι
Τα δίδυμα θα έκαναν τον Κώστα να ηρεμίσει
Η Νατάσσα δεν του έφτασε δώστε του μια γελάδα
Μπας και γλιτώσει, βρε παιδιά, η υπόλοιπη Ελλάδα.
@Βίκη: Βχμπγκμνχαχαχαχα! Κοίτα να δεις που μας βγήκες φανατική καραμανλικιά! 🙂
Ωραιότατο! Θα άξιζε τον κόπο να προσθέσει κανείς τον ορισμό του εντεψίζη.
Μαΐστορα, ευχαριστούμε για τα καλά λόγια και για το λίνκι. Ομολογώ με συντριβή πως τη λέξη εντεψίζης την έμαθα τότε που βγήκε ο τόμος με τα Εντεψίζικα του Σεφέρη.
Καλά οι πρόσφυγες στη Ν. Ιωνία δεν το έλεγαν;
Σάμπως εγώ το ήξερα κυρ Τιπούκειτε; Ο Σεφέρης μου το μαθε κι εμένα.
A la manière de Σαμιώτισσα
Ροζέλα μου, Ροζέλα μου, γιατί να μη το κάνεις
όχι από κει που κατουράς, Ροζέλα μου, αλλά από κει που κλάνεις;
Όταν στο μάγκα κάθισες απ’ το Μεδιολάνι
δε θα ’πιανες το Σίλβιο, Ροζέλα μου, ετούτο το τσογλάνι.
Τον κώλο σου θα ξέσκιζε έτσι για ποικιλία,
μα δε θα γάμαγε ποτέ, Ροζέλα μου, όλη την Ιταλία
Έτσι φώναζαν τη μαμά του κατά την ιταλική βίκι.
Ο Νίκος είναι άπαιχτος.
@Μαρία: Α-ΨΟ-ΓΟ! Παίρνει πάραυτα προαγωγή για το ποστ!
edep είναι η ντροπή (αιδώς)
edepsiz είναι ο ξεδιάντροπος.
Το επίθημα siz, suz είναι σα το δικό μας στερητικό α
(πρβ. ugur, ugursuz γουρσούζης Το g με τσιγκέλι)
άψογο δεν είναι αλλά όπως είπε κι ο Νίκος κανονική παρωδία , pastiche που λέτε και σεις, είναι πολύ δύσκολο να γίνει.
@Μαρία: Από πρόσφυγα δεν έτυχε να το ακούσω το εντεψίζης. Έχε υπόψη σου ότι ίσα που πρόλαβα τους τελευταίους επιζώντες μικρασιάτες — θέλω να πω, τους γεννημένους στη Μικρασία.
Καλά, εσείς έχετε πιάσει επιδόσεις στρατοσφαιρικές! Να υποθέσω πως ο Μαβίλης και ο Χορτάτζης είναι του Νεοτιπού;
@sarant: Καλώς μάντεψες, Νικόλα!
Θα έμενα σιωπηλός να θαυμάζω τα στιχουργήματα, εάν δεν είχε δημοσιευθεί η διασκευή α λα Σαμιώτισσα. Κι επειδή η κουλτούρα μου είναι επιπέδου Δημοτικού σχολείου, θεωρώ πως όπου υπάρχει η Σαμιώτισσα, δεν μπορεί να απουσιάζει και ο γνωστός Μανωλιός.
Αν μου επιτρέπετε, λοιπόν:
Την ώρα που το έκαμνε του Σίλβιο η μάνα…
έλα-έλα, του Σίλβιο η μάνα!
Ο Δίας να την έσωζε, μην κάνει την κοτσάνα…
έλα-έλα, μην κάνει την κοτσάνα!
Κι εκείνη να σκεφτότανε «Μα τι πάω να κάνω;»
έλα-έλα, «μα τι πάω να κάνω;»
Κι άλλη πλευρά να γύριζε στο μάγκα ‘π’ το Μιλάνο!
έλα-έλα, στο μάγκα ‘π’ το Μιλάνο!
Για λίγο θα την πόναγε, όπως πονούνε όλοι…
έλα-έλα, όπως πονούνε όλοι!
Αλλά θα τηνε γλίτωνε η Ιταλία όλη!
έλα-έλα, η Ιταλία όλη!
@Σκύλε της Θερμής Κοιλάδας: Άσε τις μετριοφροσύνες για τους μέτριους! Το δημώδες (λοιμώδες;) είναι εξαιρετικό! Το ανεβάζω στο ποστ. Ευχαριστώ πολύ για τη συμβολή σου στην ευγενική μας λογοτεχνική προσπάθεια. 🙂
Σκύλε κοντεύω να πνιγώ απ΄το γέλιο..τί έμπνευση ήταν αυτή;
Σούρουπο ήταν σαν ξάπλωσε του Σίλβιο η μάνα
έχοντας καθαρίσει τα φασολάκια στην αυλή
και θέλησε να γενεί ανείπωτη πουτάνα
για τον μιλανέζο άντρα που απ΄το κατώφλι την τηρεί.
Η Ντόνα Ρόζα γύρισε τα μπρούμυτα
προσφέροντας τη ρόδινή της φύση
μα εκείνος τ’ ανάσκελα την γύρισε
φραγμένη ήταν η μπασιά, δεν είχε αποπατήσει.
την Ιταλία να την κλαις,
εκεί που πάει να σβήσει
ο πόθος του μιλανέζου,
οργάστηκε η Ντόνα Ρόζα,
ο άντρας έχυσε τη σχισμάδα,
κι όλοι καταδικάστηκαν,
για ένα γαμήσι.
@Βαγγέλη: Ευχαριστούμε για το ανοσιούργημα! 🙂 Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιανού το ύφος πας να παρωδήσεις. Για δώσε λεπτομέρειες, σε παρακαλώ.
Εδώ και κει έχει κάτι απο Ρίτσο.
Όντως, τα φασολάκια στην αυλή, η μπασιά, την Ιταλία να την κλαις… Ίσως ο έμμετρος στίχος να παραπέμπει στον πρώιμο Ρίτσο, κι ο ελεύθερος στον ώριμο. Αλλά ας μας πει καλύτερα ο Βαγγέλης.
Ο Σίλβιο
Πρόσωπο ουσιατικόν, πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού, γένους αρσενικού
Η Ντόνα Ρόζα
Πρόσωπο αδιάφορο, πολύ αδιάφορο
Στην αρχή αδιάφορο και μετά πλάι στον Σίλβιο ενδιαφέρον
Ενδιαφέρον από δω και πέρα
Ο κώλος
Κύριο όνομα των ερωτικών πράξεων
Ενικού αριθμού και άκλιτο.
Ο κώλος, ο κώλος, ο κώλος
Η νύχτα
Όνομα ουσιαστικόν
Γένους θηλυκού ενικός αριθμός
Εκείνη η νύχτα
Νύχτα ουσιαστική, πολύ ουσιατική
Η νύχτα που η Ρόζα τον κώλο της στον Σίλβιο δεν έδωσε
Ιταλία
Χώρα της μεσογείου
Ενικός αριθμός
Οι νύχτες
πληθυντικός αριθμός
Οι νύχτες της Ιταλίας από δω και πέρα…
ουη το ¨στον Σίλβιο¨ με ξέφυγε…
Καλή η Δημουλά αλλά έκανες το Σίλβιο αιμομίκτη.
συγνώμη Μαρία μου μα είναι αυτός ο οίστρος…είναι και η ώρα…
Βίκυ Π: Εξαιρετική η Δημουλά! Εννοείται ότι παίρνει προαγωγή για το ποστ. Έχεις αντίρρηση να αλλάξω το «ο Σίλβιο» σε «ο Μιλανέζος», για να μη μας βγει πολύ ηδυπόδειον;
Μπάι δε μπάι, αυτό το «ουη» μ’ έστειλε! Ρε, λες να είμαστε πατριώτες; Εκτός κι αν το λες για εφφέ 🙂 🙂
Τιπού ναι κάνε τα μαγικά σου και διόρθωσέ το. Δυστυχώς, πατριώτες δεν είμαστε, το λένε γενικά στη Β. Ελλάδα το ουη. μπάι δε μπάι, μπάη.
Μη μου πεις οτι λένε ούι και οι «κάτωθεν του Ολύμπου»; Σ’ αυτή την περίπτωση οι Ζαγοριανοί θα έλεγαν «ω μπωωω!» που θυμίζει το γαλλικό «ο λααα!» (όχι ο λα λα)
Βίκυ, το οιδιπόδειο έχει μεγάλη πλάκα. Τον έχεις ικανό για όλα το Σίλβιο.
στης Κζάνης τα χωριά το λένε το ούη απο κει το άκουσα εγώ.
που είναι ο Κορνήλιος οεο; θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η δική του εκδοχή. (φατσούλα που γελάει, κλείνει το μάτι, παίζει κιθάρα, τραγουδάει, χορεύει και κάνει κωλοτούμπες)
Ιδου φιλε Τιπου μια καβαφικη διασταση.
Σαν εξαφνα μεσανυχτα ακουστει
ο Μιλανεζος να περνα
με φαντασιωσεις εξαισιες ,με φωνες
μη γελασθεις μη πεις πως απατηθηκεν η ακοη σου.
Σαν ετοιμος απο καιρο ,σαν θαρραλεος
σαν που ταιριαζει σε που αξιωθηκες της Ροζας τετοιον πατο
παρτην απ το μουνι αρχοντικα.
Σιλβιο καποτε θα πουν
τον αρχοντα που τα δυο σωματα
φριχτα πλεγμενα αποψε δημιουργουν.
Κι ακουσε με συγκινηση
αλλ οχι με των δειλων τα παρακαλια
ως τελευταια απολαυση τους ηχους
που κανει το μουνι της σαν ανοιγοκλει
κι αποχαιτερα την την Ιταλια που χανεις.
Ξεχασα τον τιτλο
Απολειπειν ο Θεος Μιλανεζον
Μάλλον απολείπειν ο θεός Ιταλία
@Μάριε: Ευχαριστώ πολύ για την παρωδία! Δεν προλαβαίνω να πω περισσότερα, γιατί ταξιδεύω. Θα επανέλθω μόλις μπορέσω.
σας λέω… Ρίτσος, αλλά είναι δύσκολος ο μπαγάσας ή πρέπει νάσαι Τζιμάκος ή Σαββόπουλος ….
Να σας το γράψω τζι εγιώ στην Κυπριακήν διάλεκτον αν ενδιαφέρεστε…
Την νύχταν π’ αγκαστρώθηκεν, τον Σίλβιον η Ρόζα,
ο νούς της δεν το έκοψεν, να πει να αλλάξει πόζαν.
Τζι αντί στα τέσσερα χαμαί, τον κώλο να στρουμπώσει,
που πίσω να τον έτρωεν, η χώρα να γλυτώσει.
Πού εν που ήσουν, ρε κουμπάρε Φιρφιρή, τζι εκαρτέρουν σε; Έθελα πολλά έναν τσιαττιστόν, έτσι πολλά ταιρκαστόν, αμμά έντζ’ ήβρισκα ποιητάρη! Ε τον που ήρτεν που μόνος του! Φκαριστώ σου πολλά, α;
Πολλά καλόν.
Βλέπω, Τιπού, τα κελαηδάς φαρσί τα κυπραίικα.
Η πεταλίννα στου Φιρφιρή είναι η πεταλίδα;
Ηπειρώτικο θέλετε; Ορίστε το! Τραγουδιέται στον σκοπό του γνωστού δημώδους «Γιάννη μου, το μαντίλι σου»:
«Ντόνα μου, το κωλάκι σου»
Ντόνα μου, το, Ντόνα μου, το, άιντε,
Ντόνα μου, το κωλάκι σου, έλα,
τι το ‘χες σφαλισμένο, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
τι το ‘χες σφαλισμένο, βρε καλή κοπέλα μου;
Και λέρωσε, και λέρωσε, άιντε,
και λέρωσε από μπροστά, έλα,
ο έρμος σου ο κύρης, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
ο έρμος σου ο κύρης, βρε καλή κοπέλα μου.
Πέντε λεπτά, πέντε λεπτά, άιντε,
πέντε λεπτά αν πόναγες, έλα,
θα γλύτων’ η Ιταλία, βρε Ντόνα Ροζέλα μου,
θα γλύτων’ η Ιταλία, βρε καλή κοπέλα μου.
Λευτέρη-Δικαίε: Ευχαριστώ πολύ! Έβαλα το ηπειρώτικο στο ποστ.
Πανευτυχής διότι διάβασα τους καρπούς της δημιουργικότητας των αναγνωστών, καταθέτω σεμνά μιαν απόπειρα μεταγραφής κατά το στυλ του T.S. Eliot!
Της Ρόζας ο κωλος είναι ο πιο σκληρός. Αρνούμενος
Το πέος του νόμιμου συζύγού της έστω, αποστρεφόμενος
Την πρωκτική πράξη, ή συνουσία, στην ουσία
Δίνοντας στο μουνί της μόνο ηδονή περίτεχνη κεφαλαριού
Μιλανέζικου, παλαιϊκού, στριφτού σαν κέρατο ιταλικό.
Τη χώρα όλη όμως έμελε να σκίσει ο σπόρος του αναβάτη
Όπως αργότερα καβάλα στο φεγγαρόφωτο του Μεδιολάνου
Στις πέτρες για το καφενείο του γεριό Γουστάβου αντηχεί
(κι οι μοίρες άκουγαν και πια ο γιος ο γκρεμιστής έχει σταλεί)
Την αηδία του: «Μα να μη δίνει κώλο η ίδια μου η γυναίκα!»
@Κωνσταντίνε Μπογδάνο: Εξαιρετικό! Στριφογυρνάει στον τάφο του ο κύριος Τόμας! Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως η δική σας εκδοχή έχει κάτι από Έλιοτ σε μετάφραση Σεφέρη…
Διαβάζοντας τις διάφορες παραλλαγές της Ρόζας, εμπνεύστηκα κι εγώ τους παρακάτω στίχους σε στιλ δημώδες ηρωικό.
ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ
Βόγκοι βαριοί γρικήθηκαν και στεναγμοί αντηχούνε.
Μη και σε πένθος αντηχούν, μη σε μια κηδεία;
Ουδέ σε πένθος αντηχούν, ουδέ και σε κηδεία,
η Ρόζα ελιμπίστηκε, ψωλάρα μιλανέζου
κι ο πουτσαράς την πλάκωσε, παντού να την ταπώσει.
-Ρόζα μου, ρίξου μπρούμυτα για τούρλωσε τον κώλο,
γιατί αν σε πάρει απ’ εμπρός, αν στο μουνί σου χύσει,
ο Σίλβιος θα γεννηθεί όλους να μας γαμήσει.
Μα αυτή πάνω στην κάβλα της και την πολλή λαγνεία,
αλλοίμονο δεν άκουσε τη μαύρη προφητεία.
– Εγώ είμαι η Ρόζα φώναξε, καθολική από κούνια,
δεν θα τον πάρω στον πρωκτό, για σας παλιοκουμούνια.
Κι έτσι, αυτή απαρνήθηκε του κώλου τη μαγεία,
και γάμησεν ο γιόκας της όλη η Ιταλία.
Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα καυλωμένο
αν αρνηθείς στον κώλο σου να μπαίνω
θα την πληρώνουν μια ζωή οι Ιταλοί
Καλά, εσείς δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο! Συγχαρητήρια, Γιώργο Ρ. και «ντρέπομαι»: πήρατε προαγωγή για το ποστ!
Τιπούκειτε, chapeau! Τω όντι και συνειδητά ο υποτιθέμενος Έλιοτ απεδόθη κατά τρόπο ΓΣ – αν και ίσως-ίσως να μου ξέφυγε μια εσάνς Γιάννη Νίκα.
Το ιστολόγιό σας (ομού μετά των επισκεπτών του) με κάνει πιο αισιόδοξο. Ευχαριστώ.
…και ένα Καρυωτακικό
Αισιοδοξία
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο του Σίλβιου καιρού.
Ας υποθέσουμε πως έμελλε να χάσει
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
εκείνου, η Ρόζα, την παρθενία του πισινού
της, ο Μιλανέζος να την είχε διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως ήμαστε εκειπέρα
η Ρόζα τούρλωνε τα οπίσθια με χαρά
ενώ το σπέρμα του μελλοντικού πατέρα
για πάντα χάνονταν στον κώλο της βαθειά
Για να γλιτώσει όλη η Ιταλία τελικά
από του γιου της του παλλικαρά τη λέρα.
melen: Πρόκειται για αριστούργημα! Το προάγω δρομαίως. Στείλτε μας κι άλλα τέτοια!
αισθανομαι υποχρεωση να σας συγχαρω για το χιουμορ και τον αριστοφανισμο σας. δε μου αρεσει καθολου η σεμνοτυφια αλλα μας μαστιζει τα τελευταια χρονια και η σατιρα εχει περιοριστει σε λαζοπουλεια αποκλειστικοτητα. σκεφτομαι ελευθερα πραττω ελευθερα. ευχομαι τα καλυτερα.
@stellomello: Σας ευχαριστούμε για τα καλά λόγια!
Αργα το ειδα αυτο 😦
Επιτροχαδην σημειωσεις για ενα a la maniere de
ΕΛΥΤΗΣ
———
Μεσ’ στη νυχτα γυριζω και τα σκοτεινα
του Σιλβιο μανα απο τα χρονια τ’ αλλοτινα
Και θαχα για μονο μου οπλο μονη μου αμυνα
τον κωλο μου τον μωβ σαν τα κυκλαμινα
–Εσυ ‘σαι αυτη που πηδηξαν απ’ το μουνι μεσ’ στο λουτρο κι ο γιος κρατα μεσ’ στο Βασιλειο του ακομη
και ζμπρωχνει γκομενακια στα Παραθυρα κι υστερα κλαιγεται και λεει οτι τον αδικουν οι Νομοι
Ροζα:
Ακουσατε τα λογια της Παρθενας
τους Πολλους καταγαμει ο Ενας
Αντιφωνητης:
Ω Ροζα σαν το ψαρι γλυστερη
και ασημενια εαν σε κωλογαμουνε
[ Αυτος ο κωλος ο μικρος, ο Μεγας ]
Και τοτε
οι ψυχες των Ιταλων
καραβια στο πελαγος
θα βγαζαν λευκους ατμους
Στα τόσα που εγράψατε
συμπλήρωμα προτείνω
τον Σίλβιο θα γλυτώνανε
αν τούκανε bocchino
Η αν με τα χεράκια της
τούπαιζε μαλακία
θα γλύτωνε το βάτεμα
όλη η Ιταλία
@Gpointofview: Καθυστερημένες ευχαριστίες για τη συμβολή σας! Δεν είναι βέβαια μετάφραση, οπότε δεν τη βάζω στο ποστ, αλλά την κρατάμε ως δημιουργική νότα.
re paidia eleos !
pws ginetai na eiste toso gamatoi!
ma tosi empnefsi poia gennane
twn italwn oi patoi?
ta proswpa afta
then ta akoysa pote
ma eriksa toso gelio poy dakryse to mati…
Michael: Και κοίτα, βγάζει μάτι | πως τα στιχάκια μας αυτά δεν είν’ απάτη. 🙂
Τιπου, σ’ ευχαριστω για το καλωσορισμα – σε αλλο νημα σου – αλλα οφειλω να ομολογησω (αμαρτια ομολογημενη μισοσυχωρεμενη) οτι σε παρακολουθω, ή μαλλον λουρκιζω, εδω και πολυ καιρο. Προς το παρον δεν εχω εμπνευση αλλα αν καταφερω κανα βραδυ, ντοπαρισμενος εννοειται, να σκαρωσω και να σου στειλω κανενα εντεψιζικο για προχωρημενους στα βλαχικα πειραζει;
Νασαι καλα και καλα τσιπουρα!!
Βουλάγξ, λουρκίστε ελεύθερα! Αλλά το εντεψίζικο στα βλάχικα είναι μεγάλος πειρασμός! Γιά ξεκίνα το σιγά σιγά!
Καταπληκτικά! καλύτερο όλων κατά τη γνώμη μου είναι το Κλέφτικο.
Γρήγορα να σκαρώσουμε τώρα κάτι αντίστοιχο για τη Μαργαρίτα.
Εμάθαμεν λοιπόν, συντακτικώς τί μεγάλην σημασίαν έχουν δια την αρτίαν στιχουργίαν τα κώλα…
»Αν ήταν η μαλακία εργόχειρο, θα είχατε (…με) κάνει την προίκα σας.»
Θα το ελέγατε και σεις αυτό ως φοιτηταί (στην Φιλοσοφική;)
Κι όμως σας πρόλαβε ο Μαλλαρμέ, που έγραψε (σε μετάφραση Πατριαρχέα):
Νήμα εργόχειρο πάει να διαλυθεί
Στο αβέβαιο του υπερτάτου αγώνα
Σαν νά ‘ναι αρά διανοίγοντας εικόνα
Σε κλίνης μόνο αφάνεια που διαρκεί….
Συμβολικώς μεν, βολικώς δε….
Εγώ θα έλεγα ακριβώς το ίδιο για τον Κωστάκη. Αν η μάνα του κ.λπ. κ.λπ., θα γλίτωνε η Ελλάδα όλη αυτά που έπαθε από τον «καταλληλότερο άχρηστο» γιόκα της.
Επειδή η διαστροφή δεν πάει στα βουνά, τρίτος άριστος συνάδελφος προσφέρθηκε να μεταφέρει το μπενίνειο στιχούργημα σε άψογους δακτυλικούς εξαμέτρους (με ελαφρώς ελληνιστικό άρωμα):
Ἄνδρ’ Ἰταλόν μοι ἄειδε, πολύστονον, ὃς μάλα πολλά
πλάγχθη, ἐπεὶ Ῥόζης πτολίεθρον ἔπερσεν ὁ φύσας,
Σίλβιον ὑβριστήν, ολοόφρονα παρθενοπίπην,
ἀμφὶ πύλῃ γλαφυρῇ, σπέος οὐκ ἀθερίζων πυγαῖον·
άλλ’ ὡς οὐλομένη κατέκλεισ’ ἄλοχος ταλασίφρων,
λαὸν ἁγαυὸν ἄνυσσε πυγίζων τηλόθ’ ἐόντα.
Σού ΄δινα εγώ τον κώλο μου, εσύ ήθελες μουνάκι:
πάρε, λοιπόν, τον Σίλβιο, φτυστό με τον Κωστάκη.
Η Ντόνα Ρόζα είμαι εγώ, προσφέρθηκα να ζήσει
η Ιταλία ολόκληρη, αν είχες αλλού χύσει.
Δεν μ’ άκουσες την καψερή, δεν είμουν από σόι
κι έτσι την έφαγα μπροστά, μοιραίε κερατοψώλη.
Μοιραία κι εγώ που σ΄άκουσα και γιατριά δεν είδα.
Δεν είμουν ιταλίδα εγώ; Τι είμουνα; Ελληνίδα;
Ω, βλέπω ξαναζωντάνεψε το ποστ! Λίστα Λαγκάρντ, σας ευχαριστούμε πολύ.
Πύρρειο το ξαναζωντάνεμα του ποστ…
Μη με ευχαριστείτε, εγώ μόνο λυπάμαι που δεν σας γνώρισα νωρίτερα, όσο ακόμη ήταν καιρός!