Εύφημη μνεία έκαμε του μαγαζιού μας σήμερα ο φίλτατος Γιάννης Η. Χάρης, και καμαρώνουμε σα γύφτικα σκεπάρνια. Ως γνωστόν, το μαγαζί έχει κεσάτια τελευταίως: για πολλούς και διάφορους λόγους, επαγγελματικούς και οικογενειακούς, δεν πολυγράφουμε. Προς το παρόν θα τη βγάλουμε, λοιπόν, με δανεικά (και, ελπίζουμε, όχι αγύριστα) από τον Δάσκαλο. Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του για την κατάχρηση των εισαγωγικών, για την οποία έχουμε γράψει κι εδώ (κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ) πάμπολλες φορές.
Advertisements
Το αξίζεις φίλτατε και με το παραπάνω. Και δικαίως καμαρώνεις κι εμείς μαζί σου. Πάντα τέτοια εύχομαι, όμως κυρίως εύχομαι «ανάκαμψη»(είδες εισαγωγικά;…) πολυεπίπεδη ώστε να πάνε τα κεσάτια από ‘κει που ‘ρθαν.
Τον Γιάννη Χάρη τον εκτιμώ πολύ επιστημονικά, όπως και τον Νίκο Σαραντάκο, το lexilogia.gr, εσένα και μερικά ακόμα ιστολόγια που παρακολουθώ και που πραγματικά προσφέρουν πολλά σε θέματα γλώσσας.
Θα μου επιτρέψεις όμως ένα σχόλιο-ερώτηση, ως απλή αναγνώστρια. Ο δάσκαλος όλων των βαθμίδων όταν στοχεύει στην επιτυχία της διδασκαλίας του, διδάσκει με σεμνότητα, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση και δείχνοντας κατανόηση στα λάθη των μαθητών, σ’ αυτά που γίνονται από επιπολαιότητα, όσο και από άγνοια. Σωστά;
Αν ειρωνεύεται, χλευάζει, σνομπάρει ή γλεντάει τα λάθη μαθητών ή συναδέλφων, θριαμβολογώντας με μια παρέα «ειδικών» (άντε πάλι τα εισαγωγικά), το κάνει προσφέροντας γνώση ή αυτόματα δημιουργεί μια αλαζονική παρέα-γκέτο από ξερόλες, που απλά εκτονώνονται χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα, αφού δημιουργούν αρνητική διάθεση και συμπλέγματα στους αναγνώστες, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην τους πιάσουν οι «ειδικοί» στο στοματάκι τους, το μελίρρυτο και τελικά δεν τους διαβάζουν καν.
Μια στείρα αντιπαράθεση γλωσσολόγων εισπράττουν οι αναγνώστες, με ανταλλαγή επιστολών εξυπναδίστικων, εκατέρωθεν, μέσω των εφημερίδων και των ιστολογίων και εν τέλει τι;
Μια τρύπα στο νερό και αγραμματοσύνη.
Δεν θα σου πω τι ακούω από μαθητές μου και γονείς, αλλά και συναδέλφους, όταν προτείνω ιστολόγια σχετικά.
Καλημέρα και πάντα καλά νέα, να πάνε κάτω τα… κεσάτια! 😉
Αγαπητή Μαριάννα,
Καλώς ξαναήρθατε. Ενδεχομένως να έχετε δίκιο για τα προσόντα ή τον τρόπο διδασκαλίας του καλού δασκάλου. Μην ξεχνάτε όμως ότι οι δικές μου τουλάχιστον επικρίσεις στρέφονται κυρίως κατά των ελλήνων δημοσιογράφων, οι οποίοι βεβαίως τα ξέρουν όλα εκ γενετής και δεν χρειάζονται δάσκαλο, ούτε σεμνό ούτε χλευαστή.
Πείτε μας, παρόλα αυτά, τι ακούτε από τους συναδέλφους σας όταν τους προτείνετε γλωσσικά ιστολόγια! Υποπτεύομαι ότι δεν θα μ’ αρέσει αυτό που θ’ ακούσω…
Μην το παίρνετε προσωπικά φίλτατε.
Αναφέρομαι γενικά στην εντύπωση που έχει ο κόσμος από τις κόντρες των γλωσσολόγων, φιλολόγων, καθηγητών, από την ανταλλαγή επιστολών και απόψεων μέσω εφημερίδων και τηλεόρασης, από την εντύπωση που καλλιεργείται και μέσω ημών, όπου υιοθετούμε τη μία άποψη ή την άλλη, κάνουμε χρήση συγκεκριμένων γραμματικών και λεξικών απορρίπτοντας άλλα κτλ.
Τώρα σχετικά με τα ιστολόγια, ναι, σας φοβούνται. :))
Είχα βάλει σε ιστολόγιο των μαθητών μου, ένα χρονογράφημα της Ακρίτα με τίτλο «Ομιλείτε ελληνικά;» και από κάτω είχα βάλει λινκ την απάντηση που έδωσε ο Ν.Σαραντάκος.
Και την άλλη μέρα μου έλεγαν όλοι… τη λυπηθήκαμε την Ακρίτα. Τι τό ‘θελε η έρμη; Την τσακίσανε. Κι εκείνη τσάκισε κάποιους άλλους τους είπα και η απάντηση ήταν ότι η Ακρίτα έγραφε χιουμοριστικό χρονογράφημα αφενός και αφετέρου είναι δημοσιογράφος κι ως εκ τούτου κρίνεται επιεικώς.
Όσο για τους δημοσιογράφους γενικά… εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Όμως, αν θέλουμε πραγματικά να μάθουν το σωστό, με αφορμή το λάθος κάποιου, ο καλύτερος τρόπος είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, να επισημαίνουμε απλά το λάθος αντί να διαπομπεύουμε αυτόν που το διέπραξε.
Και στα ιστολόγια υπάρχουν διαμαντάκια γραφής, ευαισθησίας και ενδιαφέρουσας άποψης. Κάποιοι είναι ανορθόγραφοι και όχι μόνο, για πολλούς και διάφορους λόγους, αν τους ειρωνευτούμε για τα λάθη τους, όχι μόνο δεν διορθώνονται, αλλά δεν θα ξαναγράψουν. Και θα καταλήξουμε να μας δείχνουν το φεγγάρι και να κοιτάμε το δάχτυλο. Φυσικά είναι υποκειμενική άποψη και ελπίζω να μην παρεξηγήθηκα που την εξέφρασα.
Την θερμή καλησπέρα μου
Μαριάννα, καμιά φορά μπορεί να το παρακάνω -αλλά δεν θα ειρωνευτώ τον μαθητή. Θα ειρωνευτώ εκείνον που λέει «αυτά δεν είναι ελληνικά» και ο ίδιος κάνει άλλα τόσα λάθη, εκείνον που λέει «είστε ανελλήνιστοι», ή εκείνον που γράφει στο γόνατο ενώ είναι η δουλειά του για την οποία καλοπληρώνεται.
(Δημοσιογράφος του γραπτού τύπου και δη επιφυλλιδογράφος, βαρύ όνομα, δεν ξέρω για ποιο λόγο να κρίνεται επιεικώς’ να ήταν της τηλεόρασης, να πω εντάξει, πρέπει να μιλάει συνεχώς, λογικό είναι να του ξεφύγει κάτι).
Αλλά αυτά θα τα λέγαμε καλύτερα εκεί και τότε που δημοσιεύτηκε το επίμαχο άρθρο 🙂
Ωστόσο, το ότι προκαλούμε δέος ορισμένοι από τους γλωσσολογούντες είναι χρήσιμη κριτική και πρέπει να το σκεφτούμε.
Νίκο μου χαίρομαι που κατανοείς το πνεύμα μου και ξέρεις πόσο εκτιμώ την προσφορά, τόσο τη δική σου όσο και πολλών άλλων με τους οποίους συνομιλείς, καθώς και του αγαπητού νέου Τιπούκειτου. Και χάρηκα πολύ όταν ο γιος μου το καλοκαίρι στο Εδιμβούργο, εκεί κάνει τώρα το διδακτορικό του, μου έλεγε ότι διάβασε και συμφωνούσε μαζί σου για τον αριθμό των λέξεων της ελληνικής γλώσσας κτλ με μια ομάδα επιστημόνων από διάφορες χώρες. Και θυμάμαι γέλασα, όταν μου είπε, να κι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν έχει άποψη ελληναρά. Και χάρηκα ακόμα πιο πολύ που σε ανακάλυψε μόνος του και που είχε άποψη τεκμηριωμένη πάνω στα άρθρα σου, αν και οι σπουδές του, καμία σχέση δεν έχουν με τη γλώσσα.
Όμως, μεταφέροντας την άποψη του δικού μου περιβάλλοντος, που αποτελείται από εκπαιδευτικούς, συλλόγους γονέων, μαθητές και παιδιά, ειλικρινά υπάρχει αυτή η αντίληψη που προανέφερα. Πρώτον, δεν διαβάζουν πολύ χρήσιμα άρθρα, όπως πολλά που έχω συστήσει κατά καιρούς, όλων σας, πιστεύοντας ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική και εξαρτάται από ποιά μεριά είναι ο γλωσσολόγος, όπου πιστεύουν ότι υπάρχουν δυο στρατόπεδα, οι μπαμπινιωτικοί και οι… άλλοι. Και δεύτερον, νιώθουν όντως δέος και δεν διανοούνται να πάρουν μέρος σε συζητήσεις στα ιστολόγια, ούτε καν οι εκπαιδευτικοί. Ενώ σε ελεύθερες συζητήσεις έχουν και άποψη και θέση και μάλιστα συχνά πολύ χρήσιμη και ενδιαφέρουσα.
Πιστεύω ότι το δέος δημιουργείται όταν συνειδητοποιούν, διαβάζοντας επισημάνσεις σας, ότι και οι ίδιοι κάνουν λάθη, αλλά και από κάποιες σκληρές κριτικές που έχουν υποστεί οι δημοσιογράφοι που δεν θα ήθελαν να είναι ψύλλος στον κόρφο τους. Γι αυτό και δεν μιλάνε στα επίμαχα άρθρα. 🙂
Θα χαιρόμουν όμως ιδιαίτερα αν θα δεχόσουν να μιλήσεις ως καλεσμένος μας, σε κάποια εκδήλωση για τη γλώσσα, που μπορούμε να οργανώσουμε σαν σχολείο. Είμαι σίγουρη ότι προφορικά θα γίνει σπουδαία συζήτηση, χωρίς φόβο αφού Verba volant, scripta manent .
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4561539