Παραθέτω, χωρίς κανένα δικό μου σχολιασμό (αλλά με καλοδεχούμενα τα δικά σας σχόλια!), δύο εντελώς αντίθετες τοποθετήσεις σχετικά με την πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τη βάση του 10 ως προϋπόθεση εισαγωγής στα (λεγόμενα) ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της γαλανής πατρίδας μας.
Το πρώτο κείμενο είναι του γνωστού συγγραφέα και σκηνοθέτη Απόστολου Δοξιάδη και δημοσιεύτηκε στο σημερινό (18 Απριλίου 2010) Βήμα της Κυριακής:
Η κατάργηση του «10» ως επαναστατική καινοτομία
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ | Κυριακή 18 Απριλίου 2010
Δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει θαυμασμό για τη γενναία και οραματική απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τη βάση του «10» ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Η κατάργηση αυτού του σκοταδιστικού μέτρου αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση για τον ελληνικό λαό, που θα τον οδηγήσει χωρίς καμία αμφιβολία σε ένα μέλλον φωτεινό, χαρούμενο και δημιουργικό.
Να σας εξομολογηθώ όμως κάτι: μόλις πληροφορήθηκα την είδηση για την κατάργηση της βάσης αρχικά ανησύχησα, φοβούμενος ότι θα συνοδευόταν από την παραίτηση της υπουργού Παιδείας. Θυμήθηκα, βλέπετε, ότι όταν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα ο υφυπουργός της είχε ανακοινώσει ότι «οδεύουμε προς κατάργηση του “10”», η υπουργός είχε γίνει έξαλλη, λέγοντας ότι γίνονται πράγματα πίσω από την πλάτη της, και απειλώντας θεούς και δαίμονες, μεταδίδοντας σαφώς το μήνυμα ότι το αφεντικό στο υπουργείο της είναι η ίδια και δεν θα αφήσει να περάσουν παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και παράλληλες διαδρομές εξουσίας, απ΄ όπου και να εκπορεύονται. Με χαρά όμως έμαθα, αργότερα, ότι η υπουργός όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά ανακοίνωσε μαζί με τον υφυπουργό τα νέα μέτρα.
Και έτσι κατάλαβα ότι, προς τιμήν της, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πεισμένη το δίχως άλλο από τα ακλόνητα επιχειρήματα του υφυπουργού, που είναι άλλωστε καθηγητής σε ελληνικό πανεπιστήμιο, άρα κατά τεκμήριον άριστος κάτοχος της επιστημονικής μεθόδου και της λογικής διαδικασίας.
Οταν ο υφυπουργός Παιδείας είχε ανακοινώσει στην κυρία Διαμαντοπούλου ότι «οδεύουμε προς κατάργηση του “10”», η υπουργός είχε γίνει έξαλλη, λέγοντας ότι γίνονται πράγματα πίσω από την πλάτη της. Μετά τα πράγματα άλλαξαν… Δεν θα συζητήσω εδώ τα αναμφισβήτητα οφέλη που θα υπάρξουν στις τοπικές κοινωνίες που φιλοξενούν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα δέχονται τους «μονοψήφιους» (όπως αποκαλούνται τρυφερά από κάποια μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας οι έχοντες κάτω του «10» βαθμολογία), την πληθώρα των άδειων διαμερισμάτων που θα γεμίσουν, τα βουνά των σουβλακιών που θα πουληθούν, τις ατέλειωτες ώρες χρήσης ηλεκτρονικών παιχνιδιών που θα χρεωθούν, ούτε το αναμφισβήτητο αισθητικό όφελος που θα υπάρξει γεμίζοντας κτίρια που ως τώρα έμεναν άδεια, δημιουργώντας θέαμα σπαρακτικό. (Αυτά άλλωστε τα ανέλυσε πειστικότατα η Λώρη Κέζα, στο «Βήμα» της 14ης Απριλίου.) Το υπουργικό δίδυμο σίγουρα θα έλαβε και τα κοινωνικά οφέλη υπόψη του. Αλλά στην κρίση του για την κατάργηση της βάσης του «10» βάρυναν άλλα επιχειρήματα, υψηλά, που καμία σχέση δεν έχουν με ενοικιοστάσια και φραπογάλατα.
Βεβαίως! Τα επιχειρήματα που παρουσίασε το δίδυμο ήταν εξόχως λογικά: α) Οτι η θέσπιση τής βάσης του «10» από την κυρία Γιαννάκου δεν οδήγησε σε βελτίωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (δεν είχα καταλάβει ότι αυτός ήταν ο σκοπός του μέτρου, αλλά τώρα το κατάλαβα), β) Οτι δεν οδήγησε στην αύξηση των υποψηφίων που ξεπέρασαν τη βάση. Για να καταλάβετε πόσο συγκλονιστικά καίρια είναι αυτά τα επιχειρήματα, συνδυασμένα, θα σας βοηθήσω με ένα παράδειγμα από άλλο τομέα. Είναι γνωστό ότι για πρόσληψη στην ελληνική αστυνομία ο υποψήφιος πρέπει να έχει ύψος άνω του 1,70. Ας πούμε λοιπόν ότι ένας άφρων υπουργός μια μέρα ανεβάζει το όριο στο 1,75. Αργότερα όμως έρχεται ένας πανέξυπνος που λέει ότι το ανέβασμα του ορίου δεν οδήγησε σε βελτίωση του γονιδιακού υλικού των Ελλήνων, ούτε σε μεγαλύτερο αριθμό υψηλών μπέμπηδων. Οπότε, σωστά, το καταργεί- όπως σωστά κατήργησαν τη βάση του «10» οι δύο υπουργοί.
Ηάποψή μου ότι η κατάργηση αποτελεί σπουδαία κατάκτηση για την Παιδεία μας έγινε ακλόνητη πεποίθηση όταν είδα ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ τη χαιρέτησε ως «θετικό γεγονός», που μάλιστα, όπως έμαθα, «πρώτη η ΟΛΜΕ ανέδειξε ως αίτημα». Σωστά βέβαια επισημαίνουν οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι ότι το θετικό γεγονός αμαυρώνεται κάπως, καθώς σύμφωνα με τα νέα μέτρα το σύστημα πρόσβασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα «εξακολουθεί να συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών στο λύκειο», πράγμα που θεωρούν απαράδεκτο. Γιατί όμως να μη δώσουμε κι εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα – που κι αυτή είναι δέσμια της ίδιας ανόητης συνήθειας-, όπως δώσαμε σε τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό;
Εισηγούμαι λοιπόν, αφουγκραζόμενος και την προτροπή των ηγετών της ΟΛΜΕ που ξέρουν από αυτά τα πράγματα, ως επόμενο μέτρο του υπουργείου, την κατάργηση κάθε σύνδεσης του βαθμού του λυκείου με τα κριτήρια εισαγωγής σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα βελτιωθεί αυτόματα η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας, και υπερβολικά μάλιστα! Τα δε λύκεια, ειδικότερα, θα φτάσουν σε επίπεδα τόσο υψηλά, που θα τα ζηλέψουν και όλες οι δυτικές χώρες. Και έτσι, στο εξής δεν θα κερδίζουν απλώς οι ιδιοκτήτες της επαρχίας μας, μισθώνοντας τις γκαρσονιέρες τους σε αθηναίους ή θεσσαλονικείς φοιτητές των κατά τόπους ΤΕΙ, αλλά όποιος έχει ένα κεραμίδι, απανταχού της χώρας, θα πλουτίσει, μοσχονοικιάζοντάς το στους Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και άλλους που θα αρχίσουν να στέλνουν εδώ σωρηδόν τα βλαστάρια τους για να ξεστραβωθούνε, μετέχοντες της ημετέρας Παιδείας.
Για να ανεβάσουμε το επίπεδο της Παιδείας μας ακόμη περισσότερο μάλιστα μπορούμε σταδιακά να λάβουμε και μερικά μέτρα ακόμη, όλα στην ίδια φωτεινή κατεύθυνση που δείχνει η κατάργηση του «10».
Το πρώτο είναι να καταργήσουμε εντελώς τη βαθμολογία, αρχικά στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο και, στο πλαίσιο ενός πενταετούς προγράμματος, στο πανεπιστήμιο. Αλλωστε, η βαθμολογία είναι κατ΄ εξοχήν μορφή αξιολόγησης, και είναι γνωστό πόσους αγώνες έχουν κάνει πολλοί εκπαιδευτικοί μας, κάθε βαθμίδας, για να μην αξιολογούνται (η ΟΛΜΕ μάλιστα καταδικάζει ρητά τις σχετικές απαράδεκτες αποφάσεις των νέων μέτρων). Γιατί λοιπόν να μην προσφέρουν τώρα οι διδάσκοντες αυτό που το θεωρούν προνόμιό τους- και κατά την κρίση τους τόσο βελτιωτικό του επιπέδου της Παιδείας- και στους μαθητές και στους φοιτητές τους;
Το δεύτερο μέτρο- αυτό εμπνευσμένο από άλλο επαναστατικό βήμα, της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ-, θα είναι η ανωτατοποίηση του λυκείου. Ετσι, ο απόφοιτος του ελληνικού λυκείου θα θεωρείται αυτομάτως πτυχιούχος πανεπιστημίου. Η απαραίτητη συνέχεια βέβαια είναι η υπερανωτατοποίηση του πανεπιστημιακού πτυχίου και η αναγόρευσή του, αυτομάτως, σε διδακτορικό. (Το διδακτορικό, σε συνεννόηση με τη Σουηδική Ακαδημία, μπορεί να πετύχουμε να θεωρείται Νομπέλ.) Υπάρχουν πάμπολλες ιστοσελίδες που προσφέρουν διπλώματα κάθε λογής επί πληρωμή. Γιατί να μην τους ανταγωνιστούμε, προσφέροντας στη χειμαζόμενη οικονομία μας το πλούσιο έσοδο που τώρα καρπώνονται κάποιοι επιτήδειοι; Σίγουρα θα τους επιβληθούμε κατά κράτος! Γιατί τι νομίζετε ότι θα προτιμούν οι αλλοδαποί υποψήφιοι; Το τσίτικο, το ξένο, που βρωμάει από δέκα χιλιόμετρα ότι είναι αγορασμένο από το Διαδίκτυο, ή ένα λαχταριστό δίπλωμα ελληνικού πανεπιστημίου, με ωραιότατες σφραγίδες, με ιωνικές κολόνες, με Πλάτωνα, Αριστοτέλη και όλους μας τους σοφούς επάνω;
Αλλά αυτά, τα τελευταία, είναι ακόμη στο στάδιο του ονείρου. Ας πανηγυρίσουμε τώρα το σίγουρο, την κατάργηση του «10», και τ΄ άλλα σιγά σιγά. Εδώ είμαστε άλλωστε…
Το δεύτερο κείμενο είναι του επίσης γνωστού «Διόδωρου Κυψελιώτη», κατά κόσμον Δημήτρη Ψυχογιού. Δημοσιεύτηκε επίσης στο σημερινό (18 Απριλίου) Βήμα της Κυριακής, στη στήλη «Το επταήμερο του Διόδωρου»:
Επιτέλους, η βάση του 10 καταργήθηκε από τις εισαγωγικές εξετάσεις. Οσοι θρηνούν και οδύρονται ξεχνούν ότι σύστημα που έχει και βάση και κλειστό αριθμό εισακτέων είναι εντελώς άνισο και άδικο και εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις που το αγαθό που παραχωρείται είναι εντελώς σπάνιο, π.χ., οι υποτροφίες ή οι θέσεις υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα, όπου υπάρχει και κλειστός αριθμός και βάση ψηλή (πάνω από το 10, στο 14).
Δεν είναι δυνατόν όμως να είναι κλειστός ο αριθμός των φοιτητών ή των πτυχιούχων: αν οι κοινωνίες μας είναι κοινωνίες της γνώσης, πρέπει η γνώση να διαχέεται όσο το δυνατόν περισσότερο και αυτό σημαίνει όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές και πτυχιούχους.
Είναι τόσο απλά και αυταπόδεικτα αυτά ώστε θα έπρεπε αμέσως να αφαιρούνται τα πτυχία όσων υποστηρίζουν το αντίθετο- αν έχουν.
Τα σχόλια, αν αγαπάτε, δικά σας.
Υστερόγραφο: Στο μεταξύ, έπεσε το μάτι μου σε ένα ευστοχότατο κείμενο του Ν. Ξυδάκη για το ίδιο θέμα (Καθημερινή 18/4):
Οραμα για τη νεολαία: όλοι ίσοι κάτω από τη βάση
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Τα μέτρα για την Παιδεία, που εξήγγειλε η αρμόδια υπουργός ύστερα από πολύμηνη εκκόλαψη, άλλα αμήχανα κι άλλα ασυνάρτητα, συνθέτουν ένα αντιφατικό πακέτο ενδεικτικό της αντιφατικής διακυβέρνησης που ζούμε. Η περίοδος δοκιμής για τους νέους δασκάλους λ. χ. και η παιδαγωγική κατάρτιση κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Επόμενο βήμα θα ήταν η ανάσχεση της βιομηχανίας μεταπτυχιακών τίτλων στα παιδαγωγικά τμήματα, με σκοπό την πληρωμένη εκπαιδευτικά άδεια και το επίδομα.
Η αξιολόγηση του σχολικού έργου προτείνεται δειλά και μάλλον συγκεχυμένα, ενώ δεν προτείνεται σαφής αξιολόγηση των εκπαιδευτικών· επιθεωρητής δεν προβλέπεται, οι εκπαιδευτικοί κατά κάποιον τρόπο αυτοαξιολογούνται· θετικό στοιχείο μπορεί να αναδειχθεί, υπό όρους, η ανάμειξη των συλλόγων γονέων.
Η σφοδρή αντίφαση, τώρα: η υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου καταργεί τη βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις για ΑΕΙ, την οποία εισήγαγε η πρώην υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου το 2006. Θυμόμαστε ασφαλώς ότι πριν θεσπιστεί η βάση του 10 (ως μέσος όρος), έμπαιναν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μαθητές με μονοψήφιο μέσο όρο βαθμολογίας: 3, 4, 5… Η βάση του 10 υπολογίζεται ότι άφησε εκτός ΑΕΙ – ΤΕΙ περίπου 60.000 υποψήφιους σπουδαστές και οδήγησε σε ερήμωση διάφορες επαρχιακές σχολές, αμφιβόλου ακαδημαϊκής επάρκειας έτσι κι αλλιώς, και συνακόλουθα σε κάμψη του ιδιότυπου φοιτητικού τουρισμού προς την επαρχία.
Το δεκάρι δεν είναι πανάκεια· δεν θεραπεύει όλες τις δομικές ασθένειες του εκπαιδευτικού συστήματος· δεν προφυλάσσει το λύκειο από τον ευτελισμό, δεν καταπολεμάει την αποστήθιση. Ωστόσο, θέτει ένα όριο, διαφυλάσσει κάπως το επίπεδο των σχολών, οι οποίες υποφέρουν ήδη από συμφόρηση και κάμψη των παρεχομένων σπουδών.
Ποιο είναι το επιχείρημα της κ. Διαμαντοπούλου για την κατάργηση του 10; «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ή μελέτη που να αποδεικνύει ότι η θέσπιση της βάσης του 10 πέτυχε στο ελάχιστο την άνοδο της ποιότητας σπουδών στα λύκεια ή στα τριτοβάθμια ιδρύματα». Μα δεν είναι καθήκον του υπεύθυνου υπουργείου να διεξαγάγει τη μελέτη που θα διαπίστωνε την αποτελεσματικότητα ή μη της βάσης; Κι όμως, η υπουργός επικαλείται την ανυπαρξία μελέτης, δηλαδή την ανυπαρξία τεκμηρίωσης και έρευνας, για να δικαιολογήσει τη δράση της… Και του χρόνου θα δούμε τι κάνουμε, είπε. Τραγέλαφος.
Αυτό που δεν ομολογεί η υπουργός είναι ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να ξαναγεμίσει τα σχολάζοντα ιδρύματα της επαρχίας, αυτά που στήθηκαν δίκην στρατοπέδων για να προσφέρουν εύκολο εισόδημα στις τοπικές κοινωνίες: ενοίκια από γκαρσονιέρες και rooms, εστιατόρια, καφετέριες. Λαμία, Αγρίνιο, Ναύπλιο, Τρίπολη, Κόρινθος, Φλώρινα, Κοζάνη, Πρέβεζα, Αρτα, κάθε πόλη και πανεπιστημιακή σχολή, κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ. Για να παρκάρουν εκεί οι μαθητές του 5 ή του 6, αυτοί που ούτως ή άλλως δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να πιάσουν το 10, αλλά που έτσι παρκαρισμένοι αδρανείς μένουν έξω από την επισήμως καταγραφόμενη ανεργία, αφαιμάσσοντας τις οικογένειές τους, μη καταλήγοντας σε ουσιαστική εκπαίδευση ή έστω σε ένα πτυχίο με κάποιο επαγγελματικό αντίκρισμα. Να κυκλοφορεί το χρήμα από τη μια τσέπη στην άλλη… Και η νεολαία να θάβεται σε χωματερές, να ταΐζεται με ψέματα και πέτσινα πτυχία.
Η κυβέρνηση ομολογεί ότι δεν έχει καμιά μελέτη, κανένα σοβαρό σχέδιο για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης, δεν έχει να προσφέρει καμία σοβαρή προοπτική στη νεολαία· προοπτική σπουδών με δημιουργικό περιεχόμενο και κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, προοπτική εργασίας, προοπτική υγιούς εγκοινωνισμού και αξιοκρατίας. Οχι, ακόμη και τα παιδιά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σπουδάσουν, αντί να προσανατολιστούν προς άλλα επαγγέλματα, δεξιότητες, τέχνες, οδηγούνται αγεληδόν στις παράγκες που αποκαλούνται ΑΕΙ, για να λιμνάσουν πληρώνοντας καφετέριες, κινητά και υπεραστικά λεωφορεία, για να ζωντανέψουν με την κατανάλωσή τους μαραμένες, εγκαταλελειμμένες επαρχιακές πόλεις.
Ιδού το όραμα: Από δεκαοκτώ χρόνων στην αδράνεια και τη φυγομαχία, στις χαμηλές προσδοκίες, στο ροκάνισμα του χρόνου. Σε μια χώρα που αποθεώνει ξεδιάντροπα την ψευδοδημοκρατία του όλοι ίσοι κάτω από τη βάση, όλοι περνούν όπου να ’ναι, ό, τι να ’ναι. Με μια κυβέρνηση που ήθελε, λίγους μήνες νωρίτερα, να κάνει copy-paste σχολικό θαύμα της Φινλανδίας. Εμεινε στο copy. Kαι σπεύδει υποκριτικά, δημαγωγικά, αναίσχυντα, να κρύψει την ανεργία, την απουσία παραγωγικών δομών, την απουσία σχεδίου, την έλλειψη κάθε οράματος, παρκάροντας τα νιάτα σε παράγκες, σταθμούς ΚΤΕΛ και καφενεία – κάτω από τη βάση.
Ο ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ 
«…σύστημα που έχει και βάση και κλειστό αριθμό εισακτέων είναι εντελώς άνισο και άδικο και εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις που το αγαθό που παραχωρείται είναι εντελώς σπάνιο, π.χ., οι υποτροφίες ή οι θέσεις υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα,…»
Δηλαδή, οι υποτροφίες και οι θέσεις υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα ορθώς μοιράζοντε με εντελώς άνισο και άδικο τρόπο (;;; Αν καταλαβαίνω καλά απο αυτά που διαβάζω).
Για φανταστείτε όμως να ήταν ο κ.Δοξιάδης τόσο σύντομος και ευθύς όσο ο κ. Ψυχογιός και το αντίστροφο….Όλα θα φαίνονταν προφανή και δεν θα υπήρχε λόγος για αυτό το post! (Ίσως ούτε και για τα κείμενα τα ίδια) 😀
Εγώ θα σου βάλω το «ενδεικτικό» ενός μαθητή της Β’ Λυκείου -στο παράδειγμα Θεωρητικής Κατεύθυνσης, αλλά θα μπορούσε να είναι Θετικής ή Τεχνολογικής, αλλάζοντας τα τρία τελευταία μαθήματα- ο οποίος πανηγυρικά προάγεται στην Γ’ τάξη:
Θρησκευτικά 20
Αρχαία Ελληνική Γραμματεία 7
Νεοελληνική Λογοτεχνία 7
Νεοελληνική Γλώσσα 7
Ιστορία 7
Άλγεβρα 7
Γεωμετρία 7
Φυσική 7
Χημεία 7
Βιολογία 7
Πολιτική και Δίκαιο 20
Αγγλικά 20
Φυσική Αγωγή 7
Εφαρμογές Υπολογιστών 7
Αρχαία Ελληνικά Κείμενα 7
Αρχές Φιλοσοφίας 7
Λατινικά 7
Αν αναρωτιέσαι γιατί, γιατί, ανεξάρτητα από την επιμέρους επίδοση ανά μάθημα, έχει Γενικό Μέσο Όρο 9,6 στα μαθήματα που μετράνε σε αυτόν· σε αυτά, δηλαδή, που έχουν γραπτή εξέταση (όλα εκτός από την Φυσική Αγωγή και τις Εφαρμογές Υπολογιστών).
Ο ίδιος μαθητής μπορεί να έχει φέτος 65 αδικαιολόγητες και 83 δικαιολογημένες (ακόμη και με απλή υπογραφή κηδεμόνα) ωριαίες απουσίες, χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις, ολοκληρώνοντας την επιτυχή του φοίτηση.
Δεν έχει καμία σημασία ποια θα είναι η βάση. Ο βαθμός του απολυτηρίου ή της πρόσβασης στα ΑΕΙ δεν έχει κατ’ ανάγκη σχέση έχει με τα προσόντα που θα πρέπει να έχει ένας φοιτητής.
Ο θόρυβος γίνεται για την βάση του 10, της οποίας η κατάργηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από λαϊκιστική πολιτική και δε γίνεται για την ουσία των αλλαγών. Στάχτη στα μάτια που δεν έχει νόημα να συζητιέται. Θα είχε νόημα να ξαναδούμε όλο τον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ.
Μία στείρα λυκειακή εκπαίδευση, βασισμένη σε τόνους απομνημόνευσης και μηδενικής κριτικής ικανότητας, οδηγούμενη, μέσα από πακτωλούς χρημάτων σε φροντιστήρια, σε εξαντλητικές εξετάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε ένα πανεπιστημιακό σύστημα διοικούμενο από κομματόσκυλα και ανεξέλεγκτους καθηγητές «ετσιθελισμού», π.χ. αν δε δω το όνομά σου γραμμένο με στυλό στην πρώτη σελίδα του βιβλίου μου, δεν περνάς το μάθημά μου ποτέ ή σε 2000 σελίδες εξεταστέα ύλη να βάζει μία (1) ερώτηση τριών γραμμών για εξετάσεις -το πρώτο παράδειγμα είναι από το Φυσικό Αθηνών και το δεύτερο από το Οικονομίας και Διοίκησης Πειραιά, μέσα σε όλα αυτά και πόσα άλλα, η βάση του 10 μας μάρανε;
Ας πούμε ότι είναι μια καλή αρχή…
Μάλλον έπρεπε να την ξαναδιαβάσω την μικρή μου προτασούλα από πάνω. Προσπαθήστε λίγο, θα βγάλετε νόημα. Εγώ με την τρίτη τα κατάφερα
Σας ευχαριστώ όλους θερμά για τα σχόλιά σας. Δείτε και το υστερόγραφο που πρόσθεσα στο κείμενό μου.
Επανέρχομαι.
Ο Ξυδάκης τοποθετεί καλύτερα το ζήτημα, στο ευρύτερο πλαίσιό του. Ωστόσο, φαίνεται να αγνοεί και αυτός τη σχολική πραγματικότητα: για ποια γνώση, ικανότητα, κ.λπ μιλάμε; Δηλαδή τι αποδεικνύει το 10; Σε τί εξετάζονται οι υποψήφιοι;
Εννοώ ότι δε γίνεται να μιλάμε για ποσότητα (>10) χωρίς να έχουμε υποψη μας την ποιότητα, δηλαδή: τα σχολικά βιβλία, τα αναλυτικά προγράμματα, τα θέματα των εξετάσεων, τις συνθήκες και τον τρόπο βαθμολόγησης των γραπτών και πολλά άλλα…
Κατά τ’ άλλα, καλό είναι να έχουμε άποψεις και βεβαιότητες. Κυρίως ο κύριος Δοξιάδης, δικαιούται να μιλά για πολιτισμό και για παιδεία, να σαρκάζει και να ειρωνεύεται. Όμως, δεν είναι όλα όπως στον κόσμο των παραστάσεών του και βεβαίως ξέρει ότι ακόμα και τα μαθηματικά είναι αθεμελίωτα.
ΥΓ. μια που πρόσθεσες υστερόγραφο, δες και το Μικρό εγκώμιο στην αποτυχία του Κίμπι (γραμμένο πριν απο τέσσερα χρόνια) http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_02/07/2006_189591
Πολύ ωραία αρχίζει και αυτή η εβδομάδα…
Η αλήθεια είναι ότι η βάση του 10 προστάτευε κάπως αυτό το σύστημα που μπάζει από παντού. Με την εννοια ότι οι υποψήφιοι φοιτητές θα ήξεραν τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση. Και με δεδομένο ότι αν μπεις στην τριτοβάθμια επαίδευση θα βγεις πτυχιούχος πέραν πάσης αμφιβολίας και πολλές φορές λογικής, καλό ήταν που οι απόφοιτοι θα ξέραν σίγουρα να γράφουν το όνομά τους.
Από την άλλη, σε ένα όχι απαραίτητα ιδανικό συστημα, ίσως μόνο αξιοκρατικότερο, θα πρότεινα την εγγραφή στο Πανεπιστήμιο ανευ εξετάσεων. Γράψου κύριε. Φοίτησε. Και αν τελικά παρεις το πτυχίο, μαγκιά σου. Αν και στα ελληνικά πανεπιστήμια, σιγά μην και δεν το πάρεις…
Και γιατί να μην προαχθεί πανηγυρικά Στάζυ; Στα θρησκευτικά και στα αγγλικά 20 δεν πήρε; Τι παραπάνω θες δηλαδή; Είσαι απαιτητικούλης ή είναι η ιδέα μου; 😉
@Βασίλη Συμεωνίδη: Αφού σε καλωσορίσω (καθυστερημένα) στο κονάκι και αφού σε ευχαριστήσω για τις παρεμβάσεις σου, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν, κατά τη γνώμη σου, τα πανεπιστημιακά τμήματα πρέπει ή δεν πρέπει να έχουν λόγο στην επιλογή των φοιτητών τους. Όσοι διδάσκουν σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν, αν και τίποτα δεν είναι αυτονόητο σ’ αυτή τη χώρα) καλύτερη γνώση για το είδος των φοιτητών που θέλουν. Λογικό λοιπόν είναι να έχουν καθοριστική συμβολή στον τρόπο επιλογής τους.
Η κατάργηση των γενικών εξετάσεων δεν μου φαίνεται κακή ιδέα: έτσι κι αλλιώς, είναι ελαφρώς παράλογο να θεωρείς ότι φοιτητής που έπιασε τη βάση (ή, με τα νέα κριτήρια, δεν έπιασε τη βάση…) σε λίγα μαθήματα ειδίκευσης έχει την ικανότητα να παρακολουθήσει εξίσου αποδοτικά μια πλειάδα επιστημονικών αντικειμένων, που μπορεί να κυμαίνονται (για να μείνω στις θεωρητικές επιστήμες) από τα νομικά ώς τη φιλοσοφία, από την παιδαγωγική ώς την αρχαιολογία, από την ψυχολογία ώς τη βυζαντινή φιλολογία.
@Ιμμόρ, απαντώντας στο σχόλιό σου (και συνεχίζοντας, εν μέρει, την απάντηση στον Βασίλη Συμεωνίδη), θα ήθελα να πω ότι προφανώς και χρειάζεται ριζική αλλαγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εδώ όμως χρειαζόμαστε κυρίως αλλαγή νοοτροπίας, απαλλαγή από την (αυτο)απαξίωση, σοβαρότητα — πράγματα δηλαδή που δεν ρυθμίζονται με νόμους και προφήτες. Δεν μου αρέσει να κρίνω με βάση μόνο τις δικές μου (ασφαλώς περιορισμένες) εμπειρίες, αλλά η ολιγόμηνη επαφή μου με τα ελληνικά πανεπιστημιακά πράγματα με έχει αφήσει απερίγραπτα απογοητευμένο.
@Στάζυ: Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Το παράδειγμά σου πολύ ενδιαφέρον. Το ενδεικτικό υποθέτω ότι είναι πλασματικό, αλλά άκρως ενδεικτικό! Αυτό μάλλον επιβεβαιώνει την παρατήρηση του Βασίλη Συμεωνίδη: τι αποδεικνύει, τελικά, η βάση του 10;
@Βασίλη Συμεωνίδη: Μπορεί κανείς να βρίσκει το σαρκαστικό ύφος του Δοξιάδη ενοχλητικό ή απλώς ενδεδειγμένο. Θα συμφωνήσεις όμως, ελπίζω, ότι έχει δίκιο να ειρωνεύεται την ασύλληπτης βλακείας δικαιολογία της Κας Διαμαντοπούλου, ότι δηλαδή «δεν υπάρχει καμία ένδειξη ή μελέτη που να αποδεικνύει ότι η θέσπιση της βάσης του 10 πέτυχε στο ελάχιστο την άνοδο της ποιότητας σπουδών στα λύκεια ή στα τριτοβάθμια ιδρύματα».
Τιπούκειτε προφανώς και γω κρίνω εξ ιδίων. Παιδί άλλου εκπαιδευτικού (Πανεπιστημιακού) συστήματος, μπορεί και να μου έχει μείνει μια σχετική πικρία που αποκλείστηκα από το ελληνικό Πανεπιστήμιο επειδή πέθανα τον Κοσμά τον Αιτωλό 8 χρόνια νωρίτερα… Σε μια εποχή που οι βάσεις ήταν στα ύψη το ένα μόριο μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίο. Από την άλλη, στο Πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησα, έδωσα απλώς εξετάσεις γλώσσας αφού ήμουν αλλοεθνής και αλλόγλωση και αφού τις πέρασα, με ρίξανε στην αρένα. Από 800 περίπου πρωτοετής φοιτητές δεν περάσαμε ούτε οι μισοί στο δευτερο έτος. Το πόσοι αποφοιτήσαμε είναι μια άλλη ιστορία… Αλλά εκεί αν ήσουν καλός πέρναγες. Και ιστορίες που ακούω για τα εδώ Πανεπιστήμια δεν λέω ότι εκεί δεν συμβαίνουν απλά είναι η δαχτυλοδεικτούμενη εξαίρεση… Οταν στα καθ’ ημάς άπαξ και μπεις θα βγείς, γιατί να μην σκίζονται ολοι να μπουν; και γιατί η κυβέρνηση να μην κάνει μικροπολιτική μικροσυμφερόντων με τις βάσεις; Οι πανεπιστημιακοί που είναι να διεκδικήσουν διαφορετικό επίπεδο για τους φοιτητές τους; Για να μην αναφέρω την πόρτα που μου ρίξανε (και δυστυχώς όχι μόνο σε μένα) σε αίτηση διδακτορικού σε εδώ Πανεπιστήμιο διότι δεν ήμουν απόφοιτός «τους»…
> αποκλείστηκα από το ελληνικό Πανεπιστήμιο επειδή πέθανα τον Κοσμά τον Αιτωλό 8 χρόνια νωρίτερα
Α, ώστε έχεις σκοτεινό παρελθόν!
Κατά τ’ άλλα, όσα και να πεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, σωστά ή τελοσπάντων όχι πολύ μακριά από την αλήθεια. Μεγάλη, πολύ μεγάλη απογοήτευση.
Πολύ σκοτεινό! Μη σου πω ότι αυτό είναι από τα φωτεινα του σημεία! 🙂
Όλους δεν μπορείς -και δεν θες- να τους πάρεις φοιτητές σου, σωστά;
Στην ηλικία που είναι δεν μπορούν να σου παρουσιάσουν αντικειμενικό «βιογραφικό», ή πρότερο βίο, άρα το φίλτρο σου θα βασιστεί σε μια κατά το δυνατόν αντικειμενική αξιολόγηση κι εκτίμηση των εφοδίων τους, των δυνατοτήτων τους και των προοπτικών τους (το πώς θα εξελιχθούν μετέπειτα, κι αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν είναι άλλο κεφάλαιο, κακώς το εμπλέκεις εδώ).
Πέρα, λοιπόν, από κάποιο σύστημα εξέτασης γνώσεων και κρίσης προσωπικότητας με στόχο τα παραπάνω δεν βλέπω. Τώρα, το αν η γραπτή εξέταση είναι σκόπιμο να συνοδεύεται και από προφορική, ή αν πρέπει να υπάρχει και κάποια συνέντευξη, ή κάτι άλλο, όλα αυτά είναι παρεπόμενα, εφόσον δεχτούμε ότι η αξιολόγηση κάθε υποψηφίου είναι απαραίτητη.
Η βάση του 10; Μαθηματικά σαφώς και είναι λανθασμένη· Δέκα από δέκα, από μάθημα σε μάθημα, από χρονιά σε χρονιά, κι από τμήμα στόχο σε τμήμα στόχο, διαφέρει. Η στατιστική προσφέρει τρόπους και εργαλεία η βαθμολόγηση να είναι συγκριτική, και διαχρονική, ώστε ένας αριθμός να σημαίνει το ίδιο για όλους και φέτος και του χρόνου. Εφόσον αυτό υπάρχει, είναι εύκολο μετά να βγαίνει η εκάστοτε βάση ανά μάθημα και χρονιά, και ανά τμήμα ακόμα, που να αντανακλά στην επίδοση όλων των εξετασθέντων, εμμέσως, δηλαδή, στη συγκυριακή ανά χρονιά και μάθημα «δυσκολία» των θεμάτων.
Συζητάμε για τη βάση του 10, οπότε δεν επεκτείνομαι σε άλλα ζητήματα (ποιος πρέπει να έχει λόγο στην επιλογή, κλπ).
Τέλος, ναι, το ενδεικτικό ήταν ενδεικτικό, παρά ταύτα αληθινό. Μπορεί κανείς να αυξομειώσει τις επιδόσεις στα 15 μαθήματα, τηρώντας τη βάση του 9,5 που δηλώνει την επιτυχημένη χρονιά του μαθητή.
(άσχετο γιαυτό και εντός παρενθέσεως. Είμαι σίγουρη ότι σου χω σπάσει λίγο τα νεύρα αλλά αυτή η άνω τελεία δίπλα στο λανθασμένη πως μπήκε; 😳 )
(Επειδή αποδεικνύεσαι πρώτη μαθήτρια, ξεκίνα το από δω, κι εδώ είμαστε…)
στον mac, ωστόσο, δεν έχω άμεση την απάντηση…
μακ → Alt + Q ;
@Στάζυ, η προφορική εξέταση / συνέντευξη έχει το προφανές τρωτό ότι επιτρέπει εξωακαδημαϊκά κριτήρια (γνωριμίες, δωροδοκίες κτλ.). Ενδεχομένως τέτοια φαινόμενα να μπορούν να προληφθούν, σε κάποιον βαθμό, με την παρουσία κληρωτών εκπροσώπων του υπουργείου (που δεν είναι απαραίτητο να είναι υπάλληλοί του).
Οπότε δέχεσαι την αναγκαιότητα και μοναδικότητα της γραπτής, ή θεωρείς προτιμότερη μια προκαταρκτική εγγραφή σε κάποιο «προπαρασκευαστικό» έτος; Εκεί κι αν σηκώνει εξωακαδημαϊκά κριτήρια η τελική επιλογή, κι εκεί κι αν γίνεται ταξικότερο του ταξικού το σύστημα…
Στάζυ όχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το προπαρασκευαστικό έτος το θεωρώ κοροϊδία, εκτός από όλα τα άλλα κακά που σούρνει. Νομίζω ότι ένας συνδυασμός γραπτής και προφορικής εξέτασης θα ήταν επιθυμητός, αρκεί με κάποιον τρόπο να διασφαλίζεται η εγκυρότητά του.
Προβλέπω πεδίον λαμπρής δόξης – βιομηχανίας στην περίπτωση αυτή: η τέχνη της προφορικής εξέτασης και πώς να την κατακτήσετε… Έχει να πέσει έξτρα φροντιστήριο…
Γιατί Σταζυ να υπάρχει «αξιολόγηση» κατά την εισαγωγή; Συμφωνώ ότι όλους και δεν μπορείς και δεν θες να τους έχεις φοιτητές αλλά αν υπάρχει ένα σωστό σύστημα διδασκαλίας-αξιολόγησης στο Πανεπιστήμιο, αν δεν περνάνε όλοι όσοι μπαίνουν τότε δεν θα γραφονται παρά μόνο όσοι πραγματικά θέλουν να σπουδάσουν. Και από αυτούς θα μένουν και θα αποφοιτούν όσοι μπορούν. Τι σημασία έχει αν ξέρεις το εγκεκριμένο βιβλίο Ιστορίας απέξω και έχεις παπαγαλίσει και τα Λατινικά αν μετά βρεθείς να κάνεις Διεθνές Δίκαιο Διαιτησίας; ή Εθνολογία; ή Ιστορία της Τέχνης; Γιατί οι λυκειακές γνώσεις πρέπει να συνδέονται και να σε προετοιμάζουν για το Πανεπιστήμιο; Και ποιες γνωσεις κρίνονται κατάλληλες; Αν δεν μπεις στο αμφιθέατρο πως ξέρεις ότι αυτό που διδάσκεται σε ενδιαφέρει και ότι μπορείς να το αντιληφθείς και να το επεξεργαστείς; Πείτε με παράξενη αλλά πιστεύω ότι για τα χάλια της μέσης εκπαίδευσης, η τριτοβάθμια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Γιατί ανεξαρτήτως συστήματος εισαγωγής, αν το πτυχίο το δίναν λίγο πιο φειδωλά και λίγο πιο αντικειμενικά όχι μόνο δεν θα σκίζονταν να μπούν αλλά θα είχαν και μεγαλύτερες απαιτήσεις από τη δευτεροβάθμια. Α! και όταν έχουμε σχολή τετραετούς φοίτησης να την τελειώνουμε υποχρεωτικά στα 5 αντε στα 6 για να μη πείτε κακιά. Οι υπερήμεροι να αφήνουν τη θέση στους επόμενους παρακαλώ…
Αλλά μετά θα πρέπει να πιάσουμε και το ποιοι γίνονται καθηγητές στο Πανεπιστήμιο και που χρωστάνε και θα ξεφύγουμε τελείως…
Μεταθέτεις την «αξιολόγηση» μια βαθμίδα και μια χρονιά πιο πάνω, και ανοίγεις ακόμη περισσότερο τις πιθανές τρύπες του συστήματος. Στο πανεπιστήμιο δεν θα έχεις εξετάσεις στο τέλος αυτού του έτους;
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτό που ονομάζεις «ένα σωστό σύστημα διδασκαλίας-αξιολόγησης στο Πανεπιστήμιο» υπάρχει εκεί, ή πρέπει να υπάρξει εκεί κι όχι μια βαθμίδα παρακάτω;
Η βάση του 10; Μαθηματικά σαφώς και είναι λανθασμένη· Δέκα από δέκα, από μάθημα σε μάθημα, από χρονιά σε χρονιά, κι από τμήμα στόχο σε τμήμα στόχο, διαφέρει. Συμφωνώ κόμμα το κόμμα…
Πάντως, Στάζυ, θα αναγνωρίσεις, πιστεύω, ότι η Ιμμορταλιτέ έχει ένα δίκιο όταν λέει ότι το πτυχίο δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα του φοιτητή. Πρόκειται όμως για βαθιά ριζωμένη αντίληψη (γι’ αυτό μίλησα παραπάνω για αλλαγή νοοτροπιών, δηλαδή τρεχαγύρευε): άμα μπεις στο (ελληνικό) πανεπιστήμιο, κάποια στιγμή θα βγεις…
Προφανώς.
Αν και δεν έχω μεγάλο δείγμα για να μπορώ να κρίνω ασφαλώς, νομίζω ότι τις πιο πολλές φορές η νοοτροπία αυτή πηγάζει από την ανικανότητα του διδακτικού προσωπικού μαζί με την απουσία ουσιαστικής αξιολόγησης για αυτό. Άχρηστοι οι ίδιοι, με μηδενική έρευνα, όρεξη ή φαντασία για διδασκαλία, συχνά ανεπαρκείς ακόμη και σε γνώσεις, βολεύονται πίσω από την τακτική «πάρτε πτυχίο εσείς, αφήστε και μας στην ησυχία μας», κι όλοι είναι ευτυχισμένοι…
Στάζυ (και Ιμμόρ), η άνω τελεία στον Μακ είναι alt(option) + ~ (όπου ~ = shift+`).
Την τελευταία φορά που ήμουν σε μακ, ήταν ένας Lisa 2 σε δίκτυο Token ring (ή, μήπως, .ένας Λάιζα Του σε δίκτυο Τόκεν Ρινγκ;). Δεν είχε ελληνικά…
Παιδιά δεν έχω mac αν και ζαχαρώνω ένα τώρα και είμαι στο ντεμί να υποκύψω… Αλλά Σταζυ δεν εμφανίστηκε η εντολή για τα windows… Α! και μερσί για το κομπλιμαν 🙂
Εντάξει Σταζυ το είδα! Δεν ξεχώρησα στην αρχή ότι το εδώ είχε άλλο χρώμα και ήταν δεσμός, αλλά μετά σκέφτηκα ότι αποκλείεται να σου ξέφυγε και το πάτησα και ανοιξε και το κατάφερα νομίζω… ·
Επί του θέματος πάντως, συμφωνώ με τον Σταζυ ότι η αξιολόγηση μετατίθεται ένα χρόνο μετά, μόνο που τα κριτήρια είναι τελείως διαφορετικά. Τα μαθήματα είναι πανεπιστημιακά και όχι «δέσμης» οι διορθωτές είναι πανεπιστημιακοί και όχι μέσης εκπαίδευσης και δεν υπάρχει «γραμμή» από το Υπουργείο για τη διόρθωση. Νομίζω ότι αλλιώς διορθώνει ένας καθηγητής Πανεπιστημίου το μάθημά του και αλλιώς ένας μ.ε. φιλόλογος την έκθεση ή την ιστορία. Να διευκρινίσω ότι τίποτα υποτιμητικό δεν υπονοώ για τους καθηγητές μ.ε. Απλώς το Πανεπιστήμιο γνωρίζει καλύτερα τις απαιτήσεις του και αποφασίζει ή τουλάχιστον θα πρεπε, ποιος θα περάσει και γιατί. Βέβαια αυτό απαιτεί μεταξύ άλλων σοβαρές παραδόσεις, παρουσίες και φυσικά ενα τεράστιο όγκο γραπτών να διορθώσεις στο τέλος…
Οσο για το δικαίωμα των φοιτητών στο πτυχίο, αυτό έχει νομίζω τις ρίζες του στο λούκι που περνάνε στις Πανελλήνιες, το οποίο είναι όντως μεγάλο. Αφού ζορίστηκαν να περάσουν, να μην το πάρουν το πτυχίο κάποτε;
Μεταξύ άλλων έχω ακούσει (πρώην) φοιτητή να καμαρώνει ότι πέρασε προφορική εξέταση επειδή επικαλέστηκε ότι κουβαλάει το μάθημα από το β’ έτος…
Φαίνεται ότι είσαι πολύ μακρυά από τη μέση ελληνική πανεπιστημιακή πραγματικότητα. Επίτρεψέ μου να έχω άποψη από πρώτο χέρι και για τη σοβαρότητα αντιμετώπισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και για την αξιολόγηση των φοιτητών, και, και…
Και ξαναλέω ότι δεν βλέπω καμία σκοπιμότητα μετάθεσης προς τα πάνω του φιλτραρίσματος. Αν μη τι άλλο, τα ΑΕΙ λογοδοτούν ελάχιστα έως καθόλου σε προϊστάμενες αρχές. Σε έναν άλλο τόπο ή χρόνο, θα μπορούσαν να λογοδοτούν περισσότερο απέναντι στην κοινωνία, αλλά επί του παρόντος… βράσε όρυζα.
Να στο πω κι αλλιώς· με τα όποια κουσούρια και κατά καιρούς παρατράγουδα οι πανελλήνιες δουλεύουν έτη φωτός καλύτερα κι από την πολεοδομία, και την εφορία, και το ίκα μαζί.
@Τιπούκειτε,
ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
Νομίζω ότι τα πανεπιστήμια θα πρέπει να έχουν λόγο επιλέγοντας τα σχολικά μαθήματα στα οποία θα διαγωνιστούν (με κάποιο τρόπο) οι υποψήφιοι. Όμως, μέχρι εκεί, επειδή – απλούστατα – δεν μπορεί αυτός που έχει το καρπούζι να έχει και το… μαχαίρι.
Ως καλύτερη ιδέα για διαγωνισμό εισαγωγής, απ’ όσα είδα ως τώρα, βρίσκω εκείνο το ξεχασμένο τεστ δεξιοτήτων και γνώσεων του Αρσένη. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δοκιμάστηκε και σ’ έναν ΑΣΕΠ, αλλά δεν έχω πρόχειρα στοιχεία για να παραπέμψω.
ΥΓ. Φυσικά και η Διαμαντοπούλου το είπε σα δικαιολογία. Όμως, εγώ βρίσκω πιο ενοχλητικό όχι τη δικαιολογία, αλλά την απουσία έρευνας. Δουλειά του Υπουργείου είναι να την κάνει πριν αποφασίσει.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Η έρευνα μπορεί ν’ αρχίσει με την απλή αναζήτηση του ποσοστού των επιτροπών θεμάτων στις πανελλήνιες που πήραν και ακολούθησαν τη ρητή οδηγία τα θέματα να είναι «εύκολα για το 10», από τη στιγμή της καθιέρωσης της σχετικής βάσης. Για να το πω αλλιώς, καταγεγραμμένα είναι τα ποσοστά βαθμολογίας κάτω του 10 πριν και μετά τη θεσμοθέτηση της βάσης. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, δεν έχω πρόχειρο αρχείο, μετά την καθιέρωση του 10, οι βαθμολογίες κάτω του 10 μειώθηκαν. Θαύμα! Θαύμα!
Σταζυ οφείλω να παραδεχτώ ότι είμαι όντως πολύ μακρυά από την ελληνική πανεπιστημιακή πραγματικότητα και όχι μόνο από τη μέση. Και συμφωνώ ότι οι Πανελλήνιες λειτουργούν αν όχι άψογα τουλάχιστον αδιάβλητα. Ομως δεν μπορεί να μην είναι τουλάχιστον θλιβερό να επαφίεται το «σχετικό» επίπεδο των φοιτητών ενός Πανεπιστημίου από το εισαγωγικό του σύστημα. Οι πανεπιστημιακοί δεν λογοδοτούν σε καμιά ανώτερη αρχή ούτε στη Γαλλία που σπούδασα. Αλλά από το επίπεδο των εργασιών που εκπονούνται στα Πανεπιστήμια εξαρτώνται (σε μεγάλο βαθμό) και τα κονδύλια για την έρευνα που παίρνει κάθε Πανεπιστημιο και κάθε τμήμα ειδικότερα. Και μιλάμε για δημόσια Πανεπιστήμια που ως επι το πλείστον κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους για την καλύτερη έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κύρος των ελληνικών Πανεπιστημίων τους είναι τόσο αδιάφορο ώστε να λειτουργούν κατά τον τρόπο που περιγράφεις. Ως μόνιμοι και στο απυρόβλητο οι πανεπιστημιακοί σε τί αλλο θα μπορούσαν να προσδοκούν αν όχι στην υστεροφημία τους;
Νομίζω δεν έχει νόημα η συνέχεια της κουβέντας… 🙂
Μαζί με την άνω τελεία, θα βρήκες και την §, που θα σου χρειάζεται, ε;
Εννοείται ότι τη βρήκα §! 🙂
Πάντως τώρα που μου άνοιξες πόρτα ό,τι απορία έχω θα σου την απευθύνω, δεν θα γλιτώσεις έτσι εύκολα…
Ελπίζω να μην εννοείς ότι δεν έχει νόημα η κουβέντα επειδή δεν πρόκειται ποτέ να συννενοηθούμε, ε; 😉
Στάζυ και Ιμμόρ, αν τελειώσατε τα σορόπια, να σφουγγαρίσουμε; 😉
Δεν φταίει κανείς άλλος· εμείς φταίμε που προτιμήσαμε απόμερο μαγαζί κι είπαμε να το ζωντανέψουμε 🙂 Μάζευε, κλείσε!
Quel méchant!!! 🙂
Μπράβο Σταζυ douze points! 🙂
Εννοείται ότι το προηγούμενο σχόλιό μου πήγαινε στον οικοδεσπότη 😛
Εδώ ο méchant οικοδεσπότης σε πρόσφατη φωτογραφία του: http://tinyurl.com/ykwr6yu
Του είχα ιδιαίτερη αδυναμια του καημένου. Μα τίποτα να μην πηγαίνει όπως το ήθελε!!!
Σφουγγάρισες; 😉
Πιστεύω ὅτι κάθε τμῆμα θὰ ἔπρεπε ἐκ τῶν προτέρων νὰ καθορίζῃ ἀνὰ ἔτος τὸν μέγιστο ἀριθμὸ τῶν εἰσακτέων καθὼς καὶ τὶς προϋποθέσεις είσαγωγῆς. Καὶ λέγω τὸν μέγιστο διότι ὰν οἱ προϋποθέσεις πληροῦνται ἀπὸ ἀριθμὸ ὑποψηφίων μικρότερο τοῦ προκαθορισμένου θὰ εἰσαχθοῦν μόνο οἱ πληροῦντες τὶς προϋποθέσεις.
π.χ. τὸ μαθηματικὸ τοῦ τάδε πανεπιστημίου ἀνακοινώνει ὅτι φέτος θὰ δεχθῇ 120 εἰσακτέους. ἀπαιτεῖ γιὰ τὴν εἰσαγωγή τους τοὐλάχιστον τόσο βαθμὸ ἀπολυτηρίου καὶ τόσο βαθμὸ στὰ μαθηματικὰ ἢ καὶ σὲ ἄλλα μαθήματα. 120 τὸ πέτυχαν; τόσοι θὰ εἰσαχθοῦν. 140; θὰ εἰσαχθοῦν οἱ 120 πρῶτοι. πέτυχαν μόνο 50; θὰ εἰσαχθοῦν μόνον αύτοί. νὰ καθορίζεται ἡ βάσι ἀπὸ τὴν ζήτησι ἐκ τῶν ὑστέρων εἶναι αἶσχος.
γιὰ τὰ περὶ δικαιώματος τοῦ φοιτητῆ στὸ πτυχίο ἕνα ἐνδιαφέρον ἄρθρο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=179735&dt=18/03/2007
Αυτό που λες Κορνήλιε, θα απαιτούσε κατάργηση των Πανελληνίων και διεξαγωγή εξετάσεων από το κάθε τμήμα του κάθε Πανεπιστημίου. Κάποτε συνέβαινε νομίζω. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτό θα ήταν αξιοκρατικό σήμερα. Για να επανέλθουμε στο ερώτημα· αν το Πανεπιστήμιο δεν σέβεται τον εαυτό του, ποιος περιμένει να το σεβαστεί; Και γιατί οι εισαγωγικές εξετάσεις να μην είναι ακόμα ένα «χαρτί» άσκησης μικροπολιτικής στο χέρι της εκάστοτε υπουργού;
Κορνήλιε και Immortalité, μόλις τέλειωσα το σφουγγάρισμα και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι foolproof (άτσα!) σύστημα εισαγωγής δεν υπάρχει, μας τέλειωσε, πάπαλα, ξαναπεράστε από βδομάδα.
Ένα πιο ρεαλιστικό αίτημα θα ήταν: Κατάργηση των ελληνικών πανεπιστημίων εδώ και τώρα. Οπότε ούτε πονοκέφαλος για τα μόρια, ούτε τσακωμοί για τις βάσεις και το ΝΑΤΟ ούτε τίποτα. Να πηγαίνουμε όλοι για σπουδές στη μητέρα Αγγλία, που χρειάζεται επειγόντως ξένο συνάλλαγμα.
‘Ωστε δεν υπάρχει λες ε; 😉
Και γιατί στη μητέρα Αγγλία ειδικά; Να μην υποστηρίξουμε τη ζώνη του ευρώ; 🙂
Ιμμόρ, μόλις έκανες το 50ό σχόλιο του ποστ! Συγχαρητήρια! Κερδίζεις ισόβια συνδρομή στο μπλογκ, συν κάτι εκατομμύρια δολλάρια που ξέχασε στο χρηματοκιβώτιό του ο δικτάτορας της Νιγηρίας, πριν να αναχωρήσει προς άγνωστον κατεύθυνσιν.
Ωραία λοιπόν τώρα θα με ανέχεσαι ισοβίως θες δε θες! 😉
Ωστε εσύ έχεις πρόσβαση στο χρηματοκιβώτιο…
(Γιατί βρε Τιπούκειτε δεν βάζεις αρίθμηση να ξέρουμε τί μας γίνεται;)
Γιατί δεν βάζω αρίθμηση, ε; Πολύ καλή ερώτηση, κ. συνήγορε 🙂
Μούμπλε, μούμπλε, χμφ φχμ… Δεν βάζω αρίθμηση γιατί δεν ξέρω πώς βάζουνε αρίθμηση! (Εδώ θα έβαζα embarrassed emoticon, αν ήξερα πώς…)
Στάζυ βοήθεια! Κι εγώ θα σ' αφήνω να σαλιαρίζεις με την Ιμμόρ όσο θες! 😉
Αν θάχεις αρίθμηση ή όχι, εξαρτάται από το θέμα που φοράει το μπλογκ σου, οπότε, εν προκειμένω… έχασες.
Από την άλλη μεριά, ούτε με την αρίθμηση είσαι τακτοποιημένος. Να δες, εδώ, τι εννοεί η Ιμμόρ ως 95… Κάτι που έχει σβηστεί. Πιο σίγουρη λύση είναι η χρήση της χρονοσφραγίδας του σχολίου, που είναι το μόνο η μόνη που το ταυτοποιεί αναλλοίωτα και σχεδόν μονοσήμαντα
Π.χ.,
@Απριλίου 21, 2010 στο 12:54: Μα με τα παραρτήματά τους, δεν χρειάζεται καν εκπατρισμός· μόνο των ευρώ μας. Να σου δείξω κάμπους εδώ, να σου φύγει ο φλάρος…
Στάζυ, είσαι άπαιχτος! Ευχαριστώ πολύ για την άμεση απάντηση. Η λύση της χρονοσφραγίδας που προτείνεις είναι πράγματι η πιο λογική.
Παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων: πέρα στα πέρα κάμπους.
απέκταμπλ, που λένε… 🙂
και να τα αυτοί οι κάμποι· καλά θα ‘τανε…
…και καραδοκώντας, σκοράρω το σχόλιο Νο 1000 (όλα μέσα) στο ιστολόι σου.
Στάζυ, εσύ κερδίζεις ψηφιακή Κλικό, ψηφιακό καλάθι με σοκολατάκια και ξηροκάρπια, καθώς και πρόσβαση στο IP της Immortalité…
Πως κερδίζει κάτι που έχει ήδη; ε; 😉
Πάντως και η χρονοσφραγίδα αμα το μήνυμα έχει σβηστεί στο κενό δεν πέφτει;
Απλώς θα έχεις ένα δείχτη που δεν βρίσκει το στόχο, και όχι ένα δείκτη που δείχνει λάθος στόχο 😉 Δεν δημιουργεί παρεξήγηση.
μη ρωτήσει κανείς γιατί δείχτη, αλλά δείκτη…
Δε θα ρωτήσει… Οταν σε ξαναρώτησα δεν είδα ότι απάντησες εδώ πάνω 🙂
Δηλαδή εγώ έχω το 999; 😉
Και που τα βλέπεις όλα τα σχόλια βρε Στάζυ; Ωχ! Μήπως ξέρεις και τις IP μας;
Έλα βρε, κοίτα λίγο το λινκ στα σχόλια που στέλνεις. Κάνε κλικ πάνω σε μια χρονοσφραγίδα που έλεγα…
Ορίστε, πάλι θα λέει τ’ αφεντικό ότι πιάσαμε το σορολόπ. Οπότε, ας συμπληρώσω στην προηγούμενη ιδέα:
Όταν ενδείκνυται, με το Make Link που λέγαμε στου Φόρτη, μπορείς να φτιάξεις στο πιτσ’ (ή πιτς) φυτίλ’, χρονοσφραγίδα λινκ:
Απριλίου 21, 2010 στο 21:13
Την χτεσινή σου IP την ξέρω, ναι… Otenet…
Α, ΟΚ… Με την ίδια IP είσαι και σήμερα.
Αυτό πάλι που το είδες; (αναρωτιέμαι αν έχω αυτοδοθεί παντοιοτρόπως ή υπάρχει ακόμα κάτι που δεν είναι γνωστό… )
τα πάντα όλα… τα κόκκινα.
Αυτό τώρα, δεν το κατάλαβα…
Ἀφ’ οὗ καταγγείλω
α. τὴν ἄθλια ἀπόπειρα τοῦ Τοπούκειτου νὰ ἐξαγοράσῃ μὲ φτηνές συνδρομὲς τὴν ἀγάπη τῆς Ἰμμορταλιτέ
καὶ
β. τὸν αὐτόματο ὀρθογραφικὸ διορθωτὴ ποὺ προέκυψε σήμερα καὶ μοῦ ὑπογραμμίζει μὲ αὐθάδεια ὅ,τι γράφω πολυτονιστί, δηλαδὴ τὰ ἅπαντά μου
θέλω νὰ ῥωτήσω: pourquoi Ἀγγλία καὶ ὄχι Γερμανία; δηλαδὴ πρέπει νὰ κάτσουμε νὰ μάθουμε καὶ τὸ common law;
Βρε Κορνήλιε! εμένα, πειράζει εσύ τσιμπάς; 😉
Και γιατί στη Γερμανία και όχι στη Γαλλία; και γιατί common law; όλοι συνάδελφοι θα γίνουμε;
Ρε παιδιά, γιατί χαλιέστε με την Αγγλία. Εγώ την ανάφερα απλώς και μόνο επειδή εκεί πηγαίνει (πλέον) για σπουδές η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων φοιτητών. Πώς κάποτε πηγαίνανε στη Γερμανία και στη Γαλλία; Πώς αργότερα πηγαίνανε (για μικρό διάστημα) στην Ιταλία; Ε, κάπως έτσι.
(για μικρό διάστημα) κανουμε και πλακίτσα; Οι μισοί δικηγόροι νοτιοιταλοί ήταν και είναι… Τωρα αν πέσουν κι άλλο οι βάσεις μπορεί στο τέλος να πάψουν να είναι…
Ας λέει το αφεντικό ό,τι θέλει, είναι γνωστό πειραχτήρι. 😉 Ασε που μπορεί να κρίνει και εξ ιδίων· που ξέρεις, αυτός στο σχολείο μπορεί να σορόπιαζε εξηγώντας στα κορίτσια σε τί χρησιμεύουν οι άνω τελείες, τα εισαγωγικά και λοιπά αξιοπερίεργα και τώρα να κάνει πάνω μας προβολή των μικράτων του 😛
Οσο για το λίκνο των σχολίων έχεις δίκιο · είμαι λίγο απρόσεχτη…
Αλλά άμα ο Τιπού τσατιστεί και μου σβήσει το σχόλιο 😉 αφού θα έχεις απαντήσει αναφερόμενος στη χρονοσφραγίδα, αυτή δεν θα έχει εξαφανιστεί; (μη με πεις χαζή…)
Ιμμόρ, με τσάκωσες! Ξέρεις πόσα κορίτσια έχω ρίξει εγώ με τις άνω τελείες; Να μη σου πω τώρα για τις περισπωμένες και σε στείλω…
Εγώ πάντως παραλίγο να πέσω με τα εισαγωγικά… 😉
Γεια στην παρέα,
χαλώ λίγο το «μουχαμπέτι» για να έρθω σε νούμερα.
Επικολώ έναν πίνακα με στατιστικά των πανελλδικών. Αφορά τα μαθήματα της γλώσσας και της θεωρητικής κατεύθυνσης και δείχνει το ποσοστό των γραπτών που βαθμολογήθηκαν κάθε χρονιά κάτω από 10. Η τελευταία στήλη δεξιά έχει το Μέσο Όρο όσων βαθμολογήθηκαν κάτω από 10.
(ελπίζω να είναι αναγνώσιμος)
γλώσσα Ιστορία Αρχαία Λογοτεχνία Λατινικά Μ.Ο.
2001 31,5 40,52 49 45,78 34,92 40,344
2002 30,55 59,34 50,66 35,18 45,64 44,274
2003 33,75 53,2 56,94 46,58 39,93 46,08
2004 32,29 57,21 57,93 36,01 50,26 46,74
2005 31,15 55,3 52,49 39,62 47,51 45,214
2006 25,47 60,09 56,02 52,28 40,51 46,874
2007 29,12 46,09 49,67 30,8 33,81 37,898
2008 25,28 48,16 43,61 37,56 41,06 39,134
2009 22,57 45,91 39,71 31,5 38,84 35,706
Ερώτηση: πότε καθιερώθηκε η βάση του 10%;
Βρίσκω άλλο τρόπο:
τα συγκριτικά στατιστικά όπως προσπαθησα να αναρτήσω αλλά δεν…
http://users.sch.gr/symfo/asx/01-09.sigritika-statistika-10.xls
και
τα στατιστικά που έχω στο προσωπικό μου αρχείο (αυτά που δημοσιεύει κάθε χρόνο το Υπουργείο)
Όταν το 2006 (πρώτη χρονιά εφαρμογής) κατάλαβαν τί έγινε, άρχισε η βελτίωση της επίδοσης των μαθητών με το κατέβασμα του 10 στο 8! (που όμως πάλι σα 10 παρουσιαζόταν). Δηλαδή (προσέξτε την τελευταία στήλη) η πορεία των ποσοστών ανά χρονιά από το 2001 ως το 2009 ήταν:
40,344
44,274
46,08
46,74
45,214
46,874
37,898
39,134
35,706
Οι ερμηνείες είναι δύο: ή ότι «ζορίστηκαν» οι μαθητές ή ότι κατέβηκαν οι απαιτήσεις.
(δε φαντάζομαι να υποθέσει κανείς ότι άρχισαν οι παλιοτεμπέληδες, άχρηστοι και αδιάφοροι καθηγητές να δουλέυουν καλυτερα…)
Ελπίζω να μη σας ζάλισα.
(ΥΓ. @τιπούκειτε, ο μαθηματικός που έργαψε το πρώτο κείμενο που ανάρτησες τι λέει γι’ αυτά;)
σόρρυ, ξέχασα το λινκ για τα συνολικά στατιστικά (ας υπάρχει κι αυτό http://users.sch.gr/symfo/asx/01-09.statist.panel.zip
Τίποτα δεν χαλάτε αγαπητέ απλά ο οικοδεσπότης με το από Απριλίου 21, 2010 στο 12:54 σχόλιό του μας απαγόρευσε να ξαναμιλήσουμε για το θέμα και μας είπε να περάσουμε από βδομάδα! 😉
Εσείς δεν εμπίπτετε στην απαγόρευση οπόταν καλά κανετε και το επαναφέρετε.
Μήπως έχετε πρόσβαση σε βάσεις της τελευταίας εικοσαετίας;
Ερώτηση: πότε καθιερώθηκε η βάση του 10%;
τι εννοείτε;
Ιμμόρ, εγώ να απαγορέψω; Il est interdit d’interdire! Στο κάτω κάτω, απαγορέψω δεν απαγορέψω, εσύ το δικό σου θα κάνεις, οπότε γιατί να χολοσκάω; 🙂 😉
Μ’ αρέσει που είσαι συνειδητοποιημένος! 😉
Καλά, άστα αυτά τώρα και ρίξε επειγόντως μια ματιά εδώ γιατί σ’ ενδιαφέρει: http://tinyurl.com/2cgc589
Δεν ξέρω τί υπονοείς πάντως εμένα με πληρώνουνε 🙂
Δες κι αυτό:
Ο δικηγόρος, όσο ανεβαίνει σε εμπειρία και αμοιβές, τόσο συνήθως κατεβαίνει πνευματικό επίπεδο, αφού ξεκινά συζητώντας ιδέες, συνεχίζει αναλωνόμενος σε καταστάσεις και καταλήγει να αναφέρεται σε πρόσωπα. Μη με ρωτήσεις σε ποιο στάδιο της σκάλας είμαι…
Και μια και πιάσαμε κουβέντα εκτός θέματος να σου γράψω και μια μαντινάδα, όχι δική μου φυσικά, η οποία προήλθε από πραγματικό περιστατικό: Ενας χαρισματικός μαντιναδολόγος και χωριογύρης είχε κάποια στιγμή μια σοβαρή μπλεξά με τη Δικαιοσύνη και ζήτησε τη συνδρομή ενός φίλου του πολύ καλού δικηγόρου ο οποίος τον ανέλαβε εν πλήρει συνειδήσει ότι δεν υπάρχει μία. Για την τιμή των όπλων όμως ζήτησε αμοιβή την οποία ο φίλος μας υποσχέθηκε να πληρώσει. Κατά την εκδίκαση τελικά ασχολήθηκαν τρεις δικηγόροι αλλά από χρήμα τίποτα. Μετα το πέρας της διαδικασίας τον συναντάνε στο καφενείο όπου του υπενθυμίζουνε το χρέος του. Με τα πολλά και αφού τονε παίξανε λίγο του λένε ότι αν τους πει μια μαντινάδα θα ξοφλήσει το χρέος.
Voilà: Τρεις σκάρες απ’ ένα ποντικό ήντα μπορούν να φάνε, όσα απ’ ανέμου γίνονται πάλι απ’ ανέμου πάνε…
Α, καλά, εγώ το είπα au cas où. 🙂 Να σε πω, άμα βρεθώ σε τίποτα μπλεξίματα με τς μαλακίες που λέω και κάνω, να υπολογίζω στη νομική βοήθειά σου; 🙂
Και δεν με ξαναλές, είντα ‘ν’ οι σκάρες;
Όσο για τα λεφτά μην πολυσκοτίζεσαι. Οι παλιοί, λέει ο Ερωτόκριτος, δεν τα είχανε σε μεγάλη εκτίμηση–
‘πειδή ετιμούσανε πολλά της αρετής τη χάρη,
παρά τσι χώρες, τσ’ αφεντιές, τα πλούτη, το λογάρι.
Αμα σκοτιζομουν για τα λεφτά Τιπούκειτε, θα χα κάνει και χαΐρι…
να υπολογίζω στη νομική βοήθειά σου;
Θέλει και ρώτημα; 😉
σκάρα. η Είδος αρπακτικού σαρκοφάγου πτηνού, μεγαλύτερου από το γεράκι και μικρότερου από το γυπαετό με πτέρωμα μαύρο όπως του κόρακα. Πχ: “πλούσιο τραπέζι κάνουνε οι σκάρες το κορμί ντου” (Κωστή Φραγκούλη, “Τα Δίφορα” 1961 σελ. 27). Πιθανώς ονοματοποιημένο από τους κρωγμούς σκρά… σκρά… που μοιάζουν μ’εκείνους του κόρακα αλλά πιο παρατεταμένοι και πένθιμοι. Γιαυτό όταν ακουστούν υπάρχει η πρόληψη πως προοιωνίζεται κάποιο κακό. (Μανώλη Ι. Πιτυκάκη το γλωσσικό ιδίωμα της Ανατολικής Κρήτης )
Για να πω την αμαρτία μου δεν ξέρω πως αλλιώς λέγεται το πουλί. Σκάρα το μαθα και γω.
Χμ, χμ. Είπα να κάνω μια βόλτα στου Τιπού και έπεσα στα σορόπια και δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Ευχαριστώ για το γέλιο!
Λοιπόν, η σκάρα είναι Γύπας, το φωνάζουν όρνιο και μάλλον πρόκειται για Gyps fulvus και vautour γαλλικά: μήπως είναι το σήμα των χασοδίκηδων;
Εκτός κι αν μιλάς για σκάρα ποδηλάτου :-)))
Και να φανταστείς ότι ο Τιπού ισχυρίζεται ότι είχε σφουγγαρισει! 🙂 Βρε θηρίο, ξέρεις και τις σκάρες; και τις ιπτάμενες και τις κλεμμένες; Impressionée. Encore une fois…
Βασίλη Συμεωνίδη, αφήνω προσωρινά κατά μέρος το σορολόπ και σε ευχαριστώ πολύ για τα ενδιαφέροντα στοιχεία που παραθέτεις. Έτσι όπως διαβάζω εγώ τον πίνακα (και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος), συμπεραίνω ότι ο μέσος όρος της βαθμολογίας όσων δεν πήραν τη βάση του 10 από το 2007 ώς το 2009 δείχνει ότι, για να πάρεις 10 κατά τη διετία εκείνη, δεν χρειαζόταν να γράψεις τόσο καλά όσο έγραφαν στις προηγούμενες χρονιές, όταν δεν υπήρχε η βάση του 10. Άρα ή έπεσε ξαφνικά το συνολικό επίπεδο των υποψηφίων ή συνέβη αυτό που λες — κατέβηκε ο πήχυς, και έγινε το οχτώ δέκα.
Πάντως, επαναλαμβάνω ότι τα στατιστικά που παραθέτεις έχουν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σε ευχαριστώ για τον κόπο σου.
Νομίζω ότι αν σκεφτούμε πως το 2006 ήταν η πρώτη χρονιά που εφαρμόστηκε το μέτρο για τη βάση του 10, μπορούμε να έχουμε βάσιμη υπόθεση ότι περιορίστηκαν οι απαιτήσεις.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, αλλά καλύτερα να δείχνει ημίγυμνος. Εννοώ ότι το υπουργείο προχώρησε σε «διαδικαστικές παρεμβάσεις» για να φέρει το ποσοστό «αποτυχίας» σε αποδεκτά ποσοστά. Οπότε, το 2007, 2008, 2009 (τριετία) είχαμε εμφανή μείωση των γραπτών κάτω από 10.
Εγώ τι είπα από τις Απριλίου 19, 2010 στο 20:55;
Ποιος είναι ο μαθηματικός της παρέας;
α, ο Δοξιάδης…
Στάζυ έχεις δίκιο! Το είχα ξεχάσει… Φταίει που η μνήμη μου τα έμπλεξε μ’ αυτόν τον Γερμανό…
λευτέρωσε και τη σπαμοπαγίδα σου…
@Ιμμορ (Απριλίου 21, 2010 στο 21:51): τα πάντα όλα, ουχί παντοιοτρόπως, αλλά κόκκινα
Τώρα εξηγούνται όλα τα πάντα! 😉
Stazy, douze points!
Για να επιστρέψω στα στατιστικά στοιχεία που έδωσε ο Β. Συμεωνίδης, αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν εφαρμόστηκε ποτέ στ’ αλήθεια η βάση του 10, ώστε να δούμε αν έχει ή δεν έχει αποτελέσματα. Διπλό φάουλ της Διαμαντοπούλου, επομένως…
Από τεχνικής απόψεως, πάντως, η κατάργηση του βολεύει για ουσιαστικότερη αξιολόγηση της εικόνας του υποψηφίου -όσο αυτό είναι εφικτό- μέσα από το γραπτό του· αφού η κλίμακα μπορεί να (ξανα)γίνει και ουσία 0-100 (0-20), από (10,1-20) που είχε πρακτικά καταντήσει…
Ναι αλλά άμα αυτός που έπαιρνε 10,1 και πέρναγε τώρα πάρει 4 και περνάει πάλι, ποιος ενδιαφέρεται για την αξιολόγηση;
Δημιουργεί λιγότερο συνωστισμό βαθμολογιών-ισοβαθμίες και (ψευδ)αίσθηση ότι «για ένα μόριο γαμώτο, έχασα την ιατρική…»
Επί της ουσίας, η στατιστική προσφέρει τρόπους και εργαλεία η βαθμολόγηση να είναι συγκριτική, και διαχρονική, ώστε ένας αριθμός να σημαίνει το ίδιο για όλους και φέτος και του χρόνου. Εφόσον αυτό υπάρχει, είναι εύκολο μετά να βγαίνει η εκάστοτε βάση ανά μάθημα και χρονιά, και ανά τμήμα ακόμα, που να αντανακλά στην επίδοση όλων των εξετασθέντων, εμμέσως, δηλαδή, στη συγκυριακή ανά χρονιά και μάθημα «δυσκολία» των θεμάτων.
Μήπως είσαι της Στατιστικής Υπηρεσίας; 😉 (Εντάξει αποτυχημένη προσπάθεια χιούμορ ήταν αυτή)
Δεν διαφωνώ Στάζυ. Απλώς ακόμα και με την αποφυγή ψευδαισθήσεων η ουσία παραμένει η ίδια. Αν το σημερινό 10 και το αυριανό 4 έχουν τις ίδιες ευκαιρίες κάτι δεν πάει καλά…
Εκατό! εκατό! κατοστάρα, εκατό!!!
Κοίτα χαρά!!! 🙂 Τι ναι αυτή η κατοστάρα; στα σχόλια μου δίνει 1043
Αυτό που εσύ ήσουν 50…
Α! μάλιστα! Σα να λέμε πήρες το παιχνίδι διπλό; 😉
Ο Αντώνης Kαρκαγιαννης είχε τοποθετήσει σε σωστή βάση το ζήτημα: διαχώριζε τις εξετάσεις από το διαγωνισμό.
Η συλλογιστική του εδώ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_01/02/2004_92236
Ή πιο απλά και διαφορετικά: συζητάμε για 10, αλλά τί 10; Ποιο περιεχόμενο έχει;
Να μιλήσουμε για το περιεχόμενό του. Αυτό είναι πραγματικό εκπαιδευτικό θέμα.
Γεια σα φίλοι, τυχαία ‘έπεσα’ πάνω στο κείμενο για την βάση του 10. Πιστεύω ότι στην κατάργησή της ταιριάζει η παροιμία: ‘όλα τα χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε’. Όπως πάντα, οι αλλαγές στην Εκπαίδευση ξεκινάνε από το τέλος, από την πρόσβαση στο Παν/μιο αντί για την έμφαση στην Προσχολική, Νηπιακή και Σχολική ηλικία.
Είναι εμφανές κατ’ εμέ ότι η κατάργηση του 10 έγινε για οικονομικούς λόγους ώστε να πάρουν ζωή τα διάφορα περιφερειακά Τμήματα που τώρα είναι σε μαρασμό. Συνήθως βέβαια, η λογική λέει ότι κάποιος που δεν έχει σχέση με το διάβασμα, όπως φαίνεται για όσους δεν μπορέσουν να πιάσουν το 10, δεν θα μπουν καν στον κόπο να πάνε στα Τμήματα που εν τέλει θα περάσουν, οπότε είμαστε στον ίδιο παρονομαστή.
Κωμικές φιγούρες. Και μόνο το γεγονός ότι η Μπάλα (έτσι την έλεγε ο χωριάτης παππούς μου λόγω της κατατομής του κεφαλιού με το μαλλί να ξεκινάει παράλληλα με τα αυτιά αφήνοντας έκταση δύο μετώπων ακάλυπτη) μιλάει με ό λ ε ς τ ι ς σ υ λ λ α β έ ς κ α θ α ρ ά τ ο ν ι σ μ έ ν ε ς σε ύφος Πέγκυς Τρικαλιώτη στον Οιδίποδα Τύρρανο (ά ρ α γ ε γ ν ω ρ ί ζ ε ι ς π ο ι ά α π ό τ α κ α κ ά τ ο υ Ο ι δ ί π ο υ …) σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορεί να συγκεντρωθεί για να σκεφτεί όταν καταβάλλει τέτοια προσπάθεια για να μιλήσει σαν να επανέρχεται από εγκεφαλικό.
Δεν έχει σκεφτεί κάποιος ακόμα να πατεντάρει την πατέντα? Ποιά φέτα και κουραφέξαλα. Πνευματικά δικαιώματα στη χρήση της πατέντας. Εδώ έφτασε το Υπουργείο Παιδείας να αποφασίζει με κριτήρια Υπουργείου ανάπτυξης. Οι καθηγητές όλων των βαθμίδων να τάσσονται κατά της αξιολόγησης. Και μετά, σε μια ιδιότυπη συνδιαλλαγή με τους φοιτητομαθητές, κατά του ορίου βαθμολόγησης. Ξαφνικά η κατάληψη με αίτημα τη μη αξιολόγηση των καθηγητών ακούγεται δικαιολογημένη (τζάστιφάηντ κατά Δρούτσα). Επεστέμονες μεγάλου κέρους να ουμ.
ΥΓ. συγχαρητήρια για την ενημέρωση που παρέχετε και σ’εμάς τους αδύναμους περί τα φιλολογικά. Απ’του Σαραντόπουλου ξεκίνησα πριν από δυο μέρες και βρήκα και ‘σένα και το Χάρη. Μαζωχτείτε όσοι έχετε μεράκι να κάνετε και κανένα περιοδικό,μηνιαίο έστω, να μας ξεστραβώνετε συστηματικά. Τιπούκειτε έχεις παρατηρήσει πόσο δυσκολεύει η αισθητική στην ορθογραφία όταν χρησιμοποιούμε πληκτρολόγιο?
Τζώνη Μπη, βάζεις πολλά θέματα! Πρώτα απ’ όλα, συμφωνώ με την πρότασή σου να παίξει η Μπάλα μπάλα στην Επίδαυρο. 🙂
Έπειτα, διευκρινίζω (μην τυχόν και παρεξηγηθεί ο Σοφοκλής) ότι η ατάκα της Πέγκης είναι από την Αντιγόνη, όχι απ’ τον Τύραννο. Όχι και τύραννος το Πεγκάκι… 🙂
Όσο για το περιοδικό, χμ, ίσως σε μια άλλη ζωή… Όπως βλέπεις, στο μπλογκ γράφω στη χάση και στη φέξη, μια φορα το εξάμηνο και αν. Αν ήταν περιοδικό το μπλογκ, θα είχε κλείσει απ’ το πρώτο τεύχος…
Και σκέψου την είχα παρακολουθήσει την παράσταση (ανάποδη διανομή, η μακαρίτισα η Βιδάκη έπρεπε να παίξει Αντιγόνη και η Πέγκυ Ισμήνη) και το’κανα και στο Λύκειο (μπλακ χιούμορ). Αλλά το μυαλό έμεινε κολλημένο στο όνομα της φράσης.
Σπουδάστε, σπουδάστε όλοι, πάρτε όλοι ένα χαρτί, ούτως ή άλλως αυτό δεν ισχύει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – και σήμερα;