ΑΠΩΛΕΣΑ ΤΟ ΝΥΧΙ ΜΟΥ, ΦΤΟΥ ΡΕ Γ*Μ* ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ

Πάλι η λατρεμένη μου Ελευθεροτυπία μού δίνει αφορμή για γκρίνια γλωσσική. Διαβάζω στο σημερινό (23 Ιουνίου 2011) φύλλο ανταπόκριση του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου για τους αγανακτισμένους Σπαρτιάτες που περπάτησαν 225 χιλόμετρα, για να ρθούνε από τον τόπο τους στο Σύνταγμα και να διαδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους Αθηναίους. (Ξέρουμε άλλωστε ότι ο πελοποννησιακός πόλεμος έληξε χάρη στον Αβραμόπουλο.)

Πρέπει να πω ότι το ρεπορτάζ του κ. Κυριακόπουλου δεν είναι κακό. Αντίθετα, μάλλον υπερέχει, γλωσσικά και δημοσιογραφικά, από άλλα παρόμοια που βλέπουν καθημερνώς τα μάτια μας. Κάποιες γραφικές λεπτομέρειες –όπως, ας πούμε, ότι διάφορες «Σπίθες» τηλεφωνούσαν στους Σπαρτιάτες και τους ζητούσαν να έρθουν στην Αθήνα ντυμένοι σαν αρχαίοι πολεμιστές– δεν είναι, βέβαια, ευθύνη του δημοσιογράφου. Εγώ θα περιοριστώ, ως συνήθως, σε γλωσσικά θέματα.

Ας αρχίσω με ένα μικρούτσικο (και μάλλον συνηθισμένο) συντακτικό ανακόλουθο που μου χτύπησε το μάτι: «τα μόνα περιστατικά που αντιμετώπισαν ήταν φουσκάλες, πρησμένα πόδια, μυϊκούς πόνους και κράμπες». Θα προτιμούσε κανείς τους μυϊκούς πόνους στην ονομαστική (αν και βέβαια οι μυϊκοί πόνοι, σε οποιαδήποτε πτώση, είναι εξίσου ενοχλητικοί): στην ονομαστική είναι «τα μόνα περιστατικά», στην ονομαστική θα πρέπει να είναι και το κατηγορούμενό τους («μυϊκοί πόνοι»). Από την άλλη, κατανοεί κανείς ότι η ανακόλουθη αιτιατική είναι προϊόν αντίστροφης έλξης — συμμορφώνεται δηλαδή με την αιτιατική πτώση του αντικειμένου τού «αντιμετώπισαν».

Αυτά όμως είναι πταίσματα. Η απαράδεκτη καθαρευουσιανιά που με βάρεσε κατακούτελα βρίσκεται λίγο πιο κάτω:

Ο Μένης, 44 ετών, πήρε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ από Αθήνα για πάει στη Σπάρτη και να περπατήσει από εκεί μαζί τους. Τα 225 χλμ. του βάρυναν τα πέλματα και απώλεσε ένα νύχι.

Τι θα γίνει, ρε παιδιά; Για πόσον καιρό ακόμα θα εισερχόμεθα των μεγάρων, θα εξερχόμεθα των κτηρίων και θα απολλύουμε τα νύχια μας, αλλά και κάθε αίσθημα γλωσσικού μέτρου;

Read Full Post »

ΑΠΩΛΕΣΕΝ ΕΞΕΛΘΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Έπειτα από έξι σχεδόν μήνες αργία και καθισιό (ναι, καλά), ο Τιπούκειτος προκοπήθηκε επιτέλους να στρωθεί να γράψει τίποτα καινούργιο. Αλλά επειδή το χούι είναι κάτω απ’ την ψυχή, το πρώτο που του ήρθε είναι να γκρινιάξει, ως συνήθως.

Διαβάζω στην πολυλατρεμένη μου Ελευθεροτυπία της 24ης Μαΐου ρεπορτάζ του Μακάριου Δρουσιώτη για τα αποτελέσματα των προχτεσινών βουλευτικών εκλογών στην Κύπρο. Πριν καλά καλά μπω στο νόημα, αρχίζουν και με βρίσκουν κατακέφαλα οι ελληνικούρες. «Ο ΔΗΣΥ εξήλθε», λέει, «πρώτο κόμμα», ενώ «ο μόνος χαμένος είναι το Ευρωπαϊκό Κόμμα, που έπεσε δύο μονάδες και απώλεσε μία έδρα.» Ο φτωχός ο αναγνώστης κινδυνεύει να απολέσει τ’ αβγά και τα πασκάλια, ενώ φοβάται ότι θα του εξέλθει η πίστη μέχρι να τελειώσει το άρθρο.

Λίγο παρακάτω, διαβάζουμε: «Ο ΔΗΣΥ προσδοκούσε ότι ο συνασπισμός ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ δεν θα ήταν σε θέση να εκλέξει πρόεδρο της Βουλής και θα έδινε στο κόμμα τη δυνατότητα να κάνει συμμαχίες εν όψει των προεδρικών του 2013. Ωστόσο, αυτό δεν κατέστη εφικτό, παρά την άνοδο των ποσοστών του ΔΗΣΥ.» Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού· (ελληνική) δημοσιογραφία είναι η τέχνη του περιδιαγραμμάτου.

Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος. Λίγες αράδες παρακάτω μας περιμένει τρίτο χτύπημα: «Στα συν του κυβερνητικού συνασπισμού είναι η αποδυνάμωση της ομάδας του υιού του Τάσσου Παπαδόπουλου. Αν και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο οποίος πίεζε για αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση, κατετάγη πρώτος με διαφορά στους σταυρούς προτίμησης…» κτλ. Εδώ πια κάνουμε σεάνς, καλούμε το πνεύμα του αθάνατου Μποστ και εμπνευσμένοι από τη Μούσα του αναφωνούμε έμπλεοι ενθουσιασμού:

Πρώτος με δηαφοράν ο υός καταταγέντος,
ις πιέσης δεν προβένη δι’ απωχόρησην τοιάφτην.
Ίνε πλέων Νυκολάκις θριαμβέβον εκλαιγέντος,
μην τον πέρνεται διά παρα–κατιανών εμπορροράφτην.

Read Full Post »