Τι σας έχω σήμερα, ξαναμμένοι μου Έλληνες! Επετειακό ποιηματάκι για σας τους καψούρηδες! Επειδή ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν, πιθανότατα, ξενέρωτος φραγκόπαπας (όχι σαν τους δικούς μας τους νταβραντισμένους), εγώ πήγα και σας βρήκα πράμα που σαλεύει, για ν’ ανάψουν λίγο τα αίματα, μέρα που είναι. Κυρίαι και κύριοι, σας έχω Κάτουλλο καραμπινάτο, όχι ό,τι κι ό,τι! Και φρέσκο φρέσκο, ε; Από τον πρώτο αιώνα π.Χ.
Παρακάτω θα βρείτε το ποιηματάκι στο πρωτότυπο (είναι το υπ’ αρ. 32 στο corpus Catullianum) και σε μετάφραση από τα χρυσά μου τα χεράκια. Κατά καλή τύχη, το ποίημα είναι σε ενδεκασύλλαβους στίχους, για τους οποίους υπάρχει λογοτεχνικό προηγούμενο στα καθ’ ημάς (π.χ. Βοσκοπούλα, τα χορικά της Ερωφίλης κτλ.). Διατήρησα λοιπόν την ίδια μετρική μορφή και στη μετάφραση.
Καλή διασκέδαση!
Catull. 32
Amabo, mea dulcis Ipsitilla,
meae deliciae, mei lepores,
iube ad te ueniam meridiatum.
et si iusseris, illud adiuuato,
ne quis luminis obseret tabellam,
neu tibi lubeat foras abire,
sed domi maneas paresque nobis
nouem continuas fututiones.
uerum si quid ages, statim iubeto:
nam pransus iaceo et satur supinus
pertundo tunicamque palliumque.
Να σε χαρώ, γλυκειά μου Ιψιτίλλα,
αγάπη μου, μικρό μου λαγουδάκι,
για μεσημεριανό προσκάλεσέ με
υπνάκο· κι αν δεχτείς, τότε μακάρι
την πόρτα σου να μην τη μανταλώσεις
ούτε να λείπεις έξω, έτσι για πλάκα.
Στο σπίτι σου να μείνεις, να ετοιμάσεις
εννιά χωρίς σταματημό γαμήσια.
ξάπλωσα φαγωμένος, κι απ’ την καύλα
κοντεύει να μου φτάσει στο νταβάνι!
Ο ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ 
Πολύ καλό, μάρεσε!
Νίκο, να ‘σαι καλά για τα καλά σου λόγια! Όπως έγραφα και σ’ ένα φίλο κατ’ ιδίαν, είπα να βάλω λίγη τσοντούλα, μπας και πατήσει κάνας άνθρωπος στο μαγαζί (πολλά κεσάτια τελευταία). Πλην φευ, οι μόνοι επισκέπτες του παραμένουν οι παλιοί καλοί φίλοι του Τιπούκειτου!
Καλές γιορτές!
Τ.
Έξω καρδιά η… τσοντούλα!
Όμορφα πράγματα.
Αεροζόλ, καλώς μας ξαναήρθες! Άμα είναι έτσι, παιδιά, να βάλω και «Εμμανουέλλα» στο μπλογκ.
φρέσκος φρέσκος, μόλις ημερών πατέρας, και μάλιστα θυγατέρας, και το μυαλό σου εκεί, τιπούκειτε;
ορίστε, σε μαρτύρησα λοιπόν
ο κατ’ ιδίαν
Έτσι κι αλλιώς έρχομαι, Τιπούκειτε, για να μαθαίνω γαργαλιστικές λεπτομέρειες για την ερωτική ζωή της ελληνικής γλώσσας.
[Και η ρημάδα η Εμμανουέλλα δεν είχε ποτέ την χαρούμενη αμεσότητα του ποιήματος του Κάτουλλου -ε, είναι και η μετάφραση!]
@Γιάννη-Χάρη-μαρτυριάρη: άμα σε πετύχω πουθενά, την έβαψες. :-))) Έτσι όπως πας, σε λίγο θα γίνεις κομιστής ντιβιντί. :-)))
@Αεροζόλ: Δεν το είχα καταλάβει ότι η Εμμανουέλλα ήταν μεταφρασμένη!
> φρέσκος φρέσκος, μόλις ημερών πατέρας, και μάλιστα θυγατέρας, και το μυαλό σου εκεί, τιπούκειτε;
Ε, θα πηγαίνει για τον γιο τώρα. 😉
@hominid: Και στα δικά σου!
Πολύ καλό, πολύ καλό! Να ‘σαι καλά αγαπητέ! 🙂
Και εννοείται, να σας ζήσει η κόρη! 🙂 🙂
Φιλτάτη Μαρία, με κάμνετε και ερυθριώ. Το ανάγνωσμα δεν ήτο διά κυρίας.
Σε ευχαριστούμε για τις ευχές! (Και στα δικά σου, αν αγαπάς.)
Και παρ’ όλο που σκόνη θα έχει γίνει τώρα η Ιψιτίλλα, η εντύπωση της παραμένει… Άραγε συναντήθηκαν τελικά;
ΑΑ, δεν ξέρω αν θα χαρείς ή αν θα λυπηθείς, αλλά γυναίκα με το όνομα Ιψιτίλλα μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Μάλλον ipsimilla έγραψε ο Κάτουλλος, υποκοριστικό τού ipsima, που θα πει «η κυρία του σπιτιού». Ίσως μάλιστα να κρύβεται κάτω από το κωδικό όνομα η ερωμένη του Κατούλλου — πραγματική (Κλωδία) ή φανταστική (Λεσβία), δεν έχει και πολλή σημασία.
Αν είναι έτσι το πράγμα, τότε μάλλον ο Κάτουλλος και η λεγάμενη συναντήθηκαν πολλές πολλές φορές.
Αν έχεις υπομονή, ρίξε μια ματιά εδώ: http://community.middlebury.edu/~harris/catullus.32.html
νά το καλό τού να επανέρχεται κάποιος σ’ ένα παλιό ποστ (μα καθόλου παλιοπόστ) και να το ξανανεβάζει έτσι στον πίνακα σχολίων, και να το βρίσκουμε έτσι κι όσοι δεν σε ξέρουμε ολόκληρον Τιπούκειτε:
δεν το ήξερα το ποιηματάκι, δεν είμαι σε θέση ν’ ασχοληθώ με τα λατινικά του, αλλά η μετάφραση πολύ μ’ αρέσει 😀
(επιτέλους έξω η αχιούμορη (μμμ) σοβαροφάνεια από τη φιλολογία)
και ωραίο να το διαβάζουμε σήμερα, μέρα αφιερωμένη εθνικώς σε αγνές παρθένες
Χάρη: Μ’ άρεσε που σ’ άρεσε ο Κάτουλλος εξελληνισμένος. Αν θες να τον εξελληνίσεις ακόμα περισσότερο, μπορείς να τον λες Γατούλη.
Χάρηκα, γιατί το link ήταν πολύ καλό για απόγευμα 😀
Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να τον είχε κάνει να παραμιλάει η λεγάμενη 🙂
ΑΑ: Ευτυχώς δεν σου έπεσε βαρύς ο λίκνος! Το παραμιλητό είναι δεδομένο, ιδιαίτερα αν έχεις παραφάει και κοντεύει να σου φτάσει στο νταβάνι — ή (για να μείνουμε λιγουλάκι πιο κοντά στο λατινικό πρωτότυπο) αν κοντεύεις να τρυπήσεις και το σώβρακο και το παντελόνι.
Γατούλης λοιπόν ο ερωτιάρης μας; Απίστευτα ωραίο – δεν τό’ξερα…δεν μπορούσα να το φανταστώ…αν και τώρα που τό’πες, βεβαια… – 😆